Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΚΟΨΕΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ…»

Αφορμή για να ασχοληθώ ξανά με το μονότονο ζήτημα - γάγγραινα στο σώμα μας - του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ, έγινε ο σημερινός διάλογος μ’ έναν παρήλικα.

Μου λέει ο δόλιος: «Δύο φορές την εβδομάδα - με την ψυχή στα δόντια - πηγαίνω από Αργυρόκαστρο στα Γιάννενα κι επιστροφή. Είμαι καρκινοπαθής.

Μου έδινε κάποια ανάσα ο ΟΓΑ. Καλύτερα ο Σαμαράς να μου είχε κόψει τις μέρες, τη ζωή,  παρά τη σύνταξη».

Κι από πέτρα να είσαι φτιαγμένος, ένα τόσο δυνατό παράπονο ψυχής σε συγκινεί.
Συνάμα και σε αναστατώνει…

Κάθομαι και σκέφτομαι. Και λέγω: Η μεγάλη πληγή τον Πύρρο Δήμα δεν τον πονάει;! Το Μπολάνο, που προεκλογικά ήπιε καφέ και φωτογραφήθηκε με το Σαμαρά, δεν τον αγγίζει; Τους έπαρχους, που τροχίζονται να πιάσουν καρέκλα δήμαρχου, δεν τους ενοχλεί;

Για τον πατέρα, τη μητέρα, τον παππού, τη γιαγιά τους, δεν έχουν τύψεις οι βουλευτές μας….

Τι διάολο γίνεται με μας…Μόνο άπονα κουφάρια βγάζουμε στην κορυφή;!

Και καταλήγω στο συμπέρασμα:

Με την εγκληματική πράξη της αφαίρεσης της σύνταξης του ΟΓΑ, σημειώστε το καλά στο νου:

Δεν κόβονται λεφτά από την τρίτη ηλικία μας, μα οι μέρες του τόπου μας…

Δολοφονείται η μακροζωία του.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
09/06/2014


(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο)

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα