Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΧΑΪΡΙ ΚΑΙ ΠΡΟΚΟΠΗ:!

Από ΠΟΑΚΑ στο ξεκίνημα, στην παραπέρα πορεία της έγινε ΠΟΑ.

Το σαράκι του Έλληνα καταβρόχθισε τα δύο τελευταία γράμματα. 

Που αντιστοιχούν σε δύο Ηπείρους: Καναδά κι Αυστραλία.

Κατάντησαν μια μπουκιά την Πανηπειρωτική Ομοσπονδία…

Στην πορεία τους ένα τίποτε έκαναν και οι δύο Ομοσπονδίες.

Εκτός από Συνέδρια.

Τα ίδια πρόσωπα ξεκίνησαν στα νιάτα τους τα Συνέδρια. Τα συνεχίζουν και τώρα στα γερατειά.

Έκανα ίδιο ερώτημα σε ανήσυχα δικά μας άτομα: 

Αν ξέρουν την ΠΟΑ κι αν ελπίζουν στην προσφορά της;   

- Δεν ασχολήθηκα καθόλου με αυτό το θέμα - μου λέει ο ένας. - Θα πεις γιατί αδιαφορείς; Διότι ότι πουν για την υπόθεσή μας, θα είναι λόγια. Κι ότι πουν για την Ήπειρο, κούφιες υποσχέσεις.

Χρειάζονται χρήματα και χωρίς αυτά τίποτε δεν γίνεται. Αυτά (οι Ομοσπονδίες και οι μαζώξεις τους) είναι δημιουργήματα των εποχών των «παχιών αγελάδων. Τώρα και να υπάρχει κανένα ψίχουλο, το τρώνε στα Συνέδρια και τα τραπεζώματα.

Η δεύτερη φωνή λέει άλλα. Όταν προσθέσαμε στο ερώτημα και την ουρά «αν συμμετείχε κι ο ίδιος στο Συνέδριο»:

- Βρίσκομαι στα Γιάννενα νοερά - μας λέει. - Με ετήσιο Παγκόσμιο Συνέδριο Βορειοηπειρωτών να αποφασίσουμε μόνοι μας για την τύχη μας.

- Μα μείναμε λίγοι εκεί; - επεμβαίνω.

- Το μεγάλο κακό είναι ότι ήμαστε ακέφαλοι.

Και η τρίτη φωνή (πιο φαρμακερή) λέει τα δικά της κι αυτή. Την μεγάλη απογοήτευση:

- Σε Παγκόσμιο Συνέδριο των Ηπειρωτών (ενιαίας Ηπείρου) έπρεπε να υπήρχε αποκλειστικά θέμα αφιερωμένο στη Βόρειο Ήπειρο. Τουλάχιστον την τρίτη μέρα των εργασιών του. Τώρα κιόλας που βρίσκεται στην πιο δύσκολη καμπή της ιστορίας της η μικρή μας Πατρίδα. 

Τι περιμένεις από τον πρόεδρο Δήμου, το πόδι του οποίου δεν πάτησε ποτέ αυτό τον άγιο τόπο.
Κατάντησε την Ομοσπονδία σε μαγαζί του…

Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με ορισμένους Βορειοηπειρώτες που παραπονιούνται για την αδιαφορία των Ελληνοαμερικανών για την τύχη μας.

Και διευκρινίζω: Σαν να είδε ποτέ χαΐρι και προκοπή η Ήπειρος απ’ αυτούς, που να δει τώρα και η Βόρειος Ήπειρος.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

31/07/2014  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...