Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2017

ΚΑΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΔΕΝ ΒΡΙΖΕΤΑΙ !

Ήταν η περίοδος που το Κόμμα σκεπτόταν πώς να προσφέρει φαγητό στο χωράφι.  Ν' απαλλάξει τον συνεταιριστή από το μαγείρεμα και απ' τα σακούλια που κουβαλούσε στο μέτωπο εργασίας.  Πήγαινε στον κάμπο της Δρόπολης και ο Πρώτος Γραμματέας της Κομματικής Επιτροπής, για να συζητήσει γι' αυτό και για άλλα θέματα, αλλά δεν συνεννοούνταν εύκολα με τον κόσμο.  Οι γυναίκες δεν καταλάβαιναν, ούτε μιλούσαν καλά τ' αλβανικά.  Τις συμβούλεψε:  -Να παρακολουθήσετε όλες το φροντιστήριο που ανοίξαμε και λειτουργεί στα Σωφράτικα! "Σαν η τάδε", είχε και το συγκεκριμένο παράδειγμα. Σε σύσκεψη, που διοργανώθηκε με συμμετοχή και μειονοτικών κομμουνιστών, ανέφερε ο Ράπο Ντερβίσι την παραπάνω ανησυχία του, που ήταν και ανησυχία όλου του κομματικού μηχανισμού. Πήρε και θέση. Εξέφρασε τη γνώμη του:  "Την πεθαμένη ελληνική γλώσσα, την παλιά, απ’ την εποχή του Ομήρου, τι τη θέλουμε; Ακόμα θα τη μιλάμε;! Μετά από τόσα χρόνια λευθεριάς στον τόπο μ

Ο ΤΕΛΑΛΗΣ

Δεν είχε χωνί εκείνη την εποχή η Κόλη Ζντάβαινα, που ήταν τελάλης του χωριού. Είχε, όμως δυνατή λαλιά, που ακουγόταν μακριά. Ως τη Δολιανη, ως τη Ζγόρα, ως το Παραλίβαδο. Όταν ερχόταν ψάρια, λαχανικά ή οποιαδήποτε άλλη πραμάτεια στο χωριό, έφτιαχνε χωνί με τις παλάμες των χεριών της και φώναζε. Ειδοποιούσε τους κατοίκους να βγουν ν' αγοράσουν. Ανακοίνωνε και τις τιμές τού προϊόντος. Το παζάρι γινόταν στα πεζούλια τού Καρατζιά ή στο Νταμπόρι. Οι πραματευτές την αντάμειβαν σε είδος. Την χρησιμοποίησε και ο κατακτητής, για να περνούσε στο χωριό μηνύματα. Όταν τα πολεμικά ιταλικά αεροπλάνα ετοιμαζόταν να βομβαρδίσουν, η Μάνα - Κόλαινα με το "χωνί" και ο Μήτρος Ξέρρας με τη σειρήνα, προειδοποιούσαν το χωριό να κρυφτεί ... Έξυπνη γυναίκα. Τα ύποπτα μηνύματα   τα κακά μαντάτα,  τα διαμόρφωνε. Ο Γερμανός ετοιμάστηκε ένα τροπάρι να κάνει φονικό. Να κάψει, να εκτελέσει. Την ανάγκασε να ειδοποιήσει τους άνδρες του χωριού, για να κατέβο

«ΕΦΕΡΕ» ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΔΩ

Ο Βασίλης ΝΑΤΣΗΣ σήμερα μπορούσε να ήταν στην Αμερική. Μ' αυτό που είναι - κορυφαίος επιχειρηματίας στην Αλβανία - δεν αποκλείεται, να πετύχαινε κι εκεί. Επέλεξε όμως, τον άλλο δρόμο. Τον πιο δύσκολο. Να βρει τη Γη της Επαγγελίας εδώ, σε άλλο «πλανήτη». Χάραξε το δρόμο της επιτυχίας του με τόλμη και αποφασιστικότητα. Με εμπιστοσύνη. Με σιγουριά και με δύναμη ψυχής. Στηριζόμενος, πάντοτε κι αποκλειστικά, σε ακλόνητο «πιστεύω»! Σε ενθουσιασμό, σε αισιοδοξία! Στο ότι, αυτό που κάνει, θα πετύχει! Πάνω στη δουλειά, ανακάλυψε το εμπορικό του πνεύμα. Την ιδιαιτερότητά του: Πώς να επενδύει. Συνέχεια να επενδύει … Δεν του πήγε η δουλειά, όπως λένε ορισμένοι κακόβουλοι. Αυτός πήρε τη δουλειά, την επιχείρηση και την οδήγησε εκεί που θέλησε. Εδώ που είναι. Στην κορυφή. Ο Βασίλης ΝΑΤΣΗΣ, με τον δικό του τρόπο, το εύστροφο επιχειρηματικό μυαλό, «έφερε» την Αμερική εδώ. Πλέον, όπως συνηθίζουμε να λέμε, για ν' αποδείξουμε τον δυνατό επιχε

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ!

«Όταν ήμουν μικρός - και δεν ήξερα τι ήταν ο θάνατος - ο πενηντάρης μού έμοιαζε πολύ μεγάλος. Καταγερασμένος.  Προπάντων αν είχε μουστάκι, ρυτιδωμένο πρόσωπο και φορούσε τσαλακωμένο καπέλο. Αν ήταν κουρελιάρης, ακόμα χειρότερα. Χωρίς να έχω κακία - μόνο πόνο έχω μέσα μου, κι αυτό το πληρώνω - αναρωτιόμουν, π.χ.:  "Ζει ο Σιώμος;! Πώς ... δεν πέθανε ακόμα;!". Τώρα που είμαι εξηντάρης, με τα τότε μυαλά μου, θα έπρεπε να είχα πιάσει θέση στο νεκροταφείο πριν από χρόνια». … Αυτά τα θλιβερά περνάν από το νου μου, ενώ τρέχω με τ’ αυτοκίνητο να προλάβω την κηδεία ενός καλού μου φίλου εβδομηνταπεντάρη.  Με τετράγωνη σκέψη, με πειθαρχημένο, έξυπνο λόγο. Του Φώτου Ντάκου, που δυστυχώς, για τα δεδομένα της εποχής μας, έφυγε πρόωρα.  Ήταν υπολογίσιμο, αισθητό το βάρος του στην μικρή μας κοινωνία.  Συζητούσε με πάθος, πάλευε για το κοινό καλό, εκνευριζόταν με τις αδικίες. Σε φιλικό περιβάλλον έκανε τ' αστεία του, το καλαμπούρι του. Ε

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΠΩΣ ΣΤΕΚΕΙ, ΣΤΟΝ «ΑΝΤΙΛΟΓΟ»!

Δημοσιεύτηκαν, από το 2014, 575 κείμενά μου στο blog " antilogos ", εκτός αυτών που εκδίδονται σποραδικά στο facebook . Πορευόμαστε μαζί περίπου τρία χρόνια. Με διαβάσατε, με προσέξατε μέχρι στιγμής, περίπου 535 χιλιάδες αναγνώστες. Λέξη - λέξη, ιδέα την ιδέα, ανήσυχος, ευαίσθητος, προσεκτικός (και ρομαντικός) σχεδιάζω τα μελλοντικά βιβλία μου, που έχουν σχέση, γενικά, με τον αγώνα για την επιβίωσή μας στα πάτρια εδάφη, με την μετανάστευση, την πολιτική και πολιτιστική μας σταδιοδρομία ως Μειονότητα.  Με τις παραδόσεις, με την κοινωνική και κοινοτική μας παρουσία. Κύριος στόχος της όλης προσπάθειας μου είναι ν' αφήσω στις επόμενες γενεές ατόφιο τ’ ό,τι συνέβη στα χρόνια μας. Ασφαλώς χωρίς υπερβολές και ατοπήματα. Όλη την καθαρή αλήθεια. Αγαπητοί μου φίλοι, σας ευχαριστώ πολύ, που με διαβάζετε! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 26/09/2017

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΧΕΙΡΙΣΤΗΚΕ «TADANO»

Από μικρή ηλικία, η μανία τού Κώστα Ντάκου ήταν τα σίδερα.  Έτρεχε πίσω από τους μυλωνάδες θείους του:  Τον Θέμο και τον Κύρο. Έβαζε τα χέρια σε λίμες, σε κατσαβίδια σε βίδες, σε ρουλεμάν. Σε γράσο.     Μεγαλώνοντας η τρέλα, τ’ όνειρό του ήταν να οδηγήσει αυτοκίνητο. Του δόθηκε η ευκαιρία να εκπαιδευτεί και να αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης όταν πήγε φαντάρος.  Έπιασε τιμόνι αυτοκινήτου, ξεκίνησε κανονικά να ασκεί το επάγγελμα του οδηγού το 1960 στα βαλιούτα. Ως χειριστής λαστιχοφόρου γερανού δοκιμάστηκε και πέτυχε το 1963 στη Μπίστριτσα κι έκανε αυτή τη δουλειά ώσπου βγήκε στη σύνταξη.       Από τα 38 του χρόνια εργασίας - ως χειριστής βαρέων μηχανημάτων και κυρίως γερανών - τα 17 τα πέρασε πάνω σε « TADANO ».      Εμπιστεύτηκαν τον χειρισμό γερανού στον Κώστα, βάσει των επιτυχιών του, των αξιών του. Δεν στηρίχτηκαν σε επέμβαση συγγενή είτε φίλου, όπως πρόκειται να νομίζει κάποιος.  (Με « TATRA » π.χ., που τραβούσε ειδική πλατφόρμα, μετέφερε  τότ