Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΕΦΕΡΕ» ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΔΩ

Ο Βασίλης ΝΑΤΣΗΣ σήμερα μπορούσε να ήταν στην Αμερική.

Μ' αυτό που είναι - κορυφαίος επιχειρηματίας στην Αλβανία - δεν αποκλείεται, να πετύχαινε κι εκεί.

Επέλεξε όμως, τον άλλο δρόμο. Τον πιο δύσκολο. Να βρει τη Γη της Επαγγελίας εδώ, σε άλλο «πλανήτη».

Χάραξε το δρόμο της επιτυχίας του με τόλμη και αποφασιστικότητα. Με εμπιστοσύνη.

Με σιγουριά και με δύναμη ψυχής.

Στηριζόμενος, πάντοτε κι αποκλειστικά, σε ακλόνητο «πιστεύω»! Σε ενθουσιασμό, σε αισιοδοξία!

Στο ότι, αυτό που κάνει, θα πετύχει!

Πάνω στη δουλειά, ανακάλυψε το εμπορικό του πνεύμα. Την ιδιαιτερότητά του:

Πώς να επενδύει.

Συνέχεια να επενδύει …

Δεν του πήγε η δουλειά, όπως λένε ορισμένοι κακόβουλοι. Αυτός πήρε τη δουλειά, την επιχείρηση και την οδήγησε εκεί που θέλησε.

Εδώ που είναι. Στην κορυφή.

Ο Βασίλης ΝΑΤΣΗΣ, με τον δικό του τρόπο, το εύστροφο επιχειρηματικό μυαλό, «έφερε» την Αμερική εδώ.

Πλέον, όπως συνηθίζουμε να λέμε, για ν' αποδείξουμε τον δυνατό επιχειρηματία, τον ασυναγώνιστο, την υπεροχή, ο Βασίλης ΝΑΤΣΗΣ - σε διευρυμένη έννοια, η εταιρεία AGNA - είναι κράτος.

Ολόκληρη επιχειρηματική σχολή.

Καιρό τώρα ρίχνει την προηγμένη πείρα, που απέκτησε με γνώσεις και κόπο στα εργοτάξιά του της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σε βιβλία, που σε διδάσκουν, που σε φωτίζουν για το πώς φτάνεις στην επιτυχία.



Και πώς να καλλιεργείς και να στεγάζεις  μέσα σου την φιλανθρωπία. 
 
Επιθυμεί την πείρα του να την αφομοιώσουν κι άλλοι. Να πετύχουν επιχειρηματικά πολλοί.

Καυχιέμαι που ο Βασίλης ΝΑΤΣΗΣ διακρίνεται, διαπρέπει.

Κι είναι Έλληνας Μειονοτικός.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
03/10/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017