Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΥΠΕΡΗΛΙΚΕΣ ΓΗΡΟΚΟΜΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗ ΔΡΟΠΟΛΗ

Ορισμένες γυναίκες διαμένουν μονίμως στον τόπος μας και βολεύονται, κάτα κάποιο τρόπο, με τις οικογένειές τους εδώ.

Βγάζουν το μεροκάματο μέσω της εξυπηρέτησης που προσφέρουν σε ηλικιωμένο στα Γιάννενα.

Τελευταία παρατηρούμε ένα γεγονός.
(Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις, αλλά αξίζει να τις αναφέρουμε, ως πρωτότυπο φαινόμενο).
Λίγες απ’ αυτές τις γυναίκες, παίρνουν, ασφαλώς με τη θέλησή του, τον υπερήλικα και τον γηροκομούν στο χωριό τους, στη Δρόπολη.
Π.χ. η Γιαννιώτισσα γιαγια - Μαργαρίτα, αυτές τις μέρες βρίσκεται στο Χάσκοβο.
Ξυπνάει νωρίς, βγαίνει στην αυλή, πίνει τον καφέ της μαζί με την Αρετή, ποτίζει τα λουλούδια. Μετά, κάποια στιγμή, κατεβαίνει στον κήπο περιποιείται τα φυτά, μαζεύει λαχανικά ...
Η γιαγια - Μαργαρίτα, έτσι όπως λειτουργεί, αντί να πληρώνει , χαχαχαχα … , «πρέπει» να πληρωθεί.
(Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το αρχείο του Ηρακλή Λευτέρη)

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/07/2017


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα