Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΕΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ

(Κοινωνικό θέμα)

Ακούστηκε γλυκός ήχος κλαρίνου πρόγευμα Κυριακής - καλός οιωνός για το χωριό - γίνεται γάμος.

Έμαθα και τα ονόματα του ζευγαριού.

Κι ότι πριν από 2-3 χρόνια είχε αποχτήσει κι ένα γιο.

Παράξενο φαινόμενο. Μετά από αρκετό χρονικό διάστημα συζυγικού βίου - ζευγάρι με απόγονο, παντρεύεται. Κάνει θρησκευτικό γάμο. Συνάμα κάνει και τη βάπτιση του γιου.

Η αιτία που γίνεται αυτό, ίσως να είναι η οικονομική δυσχέρεια. Έτσι όμως, όπως το πάει η κοινωνία μας, θίγεται η παράδοση.

Κατρακυλάει.

Το χειρότερο κακό είναι ότι το φαινόμενο αυτό, μετατράπηκε σε μόδα. Αγκαλιάζεται μαζικά. Επεκτάθηκε, γενικεύτηκε, "εκσυγχρονίστηκε".

Ο κόσμος κάνει το δικό του. Ό,τι γουστάρει, ό,τι νομίζει. Η εκκλησία μας, η θρησκεία μας, όμως, πώς αντιστέκεται;! Δεν φρενάρει την κατάσταση, την ολίσθηση;! Δεν διαφωτίζει;!

Όπως φαίνεται, χαλάρωσε και αυτή. Τη λύγισε το οικονομικό της όφελος.

Πολλά τα παράξενα σε τούτη την ξέφρενη εποχή. Παραγκωνίζεται με ταχύτητα η παράδοση. Σωριάζεται το οικοδόμημα πολλών γενεών και τη θέση του,  κάθε τόσο και περισσότερο, την κατέχει το παράλογο.

(Φωτογραφία από το αρχείο του Γιάννη ΤΣΙΟΥΡΗ. Παραδοσιακός γάμος του Λευτέρη ΜΑΛΙΟΥΚΗ)

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
31/07/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017