Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΕΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ

(Κοινωνικό θέμα)

Ακούστηκε γλυκός ήχος κλαρίνου πρόγευμα Κυριακής - καλός οιωνός για το χωριό - γίνεται γάμος.

Έμαθα και τα ονόματα του ζευγαριού.

Κι ότι πριν από 2-3 χρόνια είχε αποχτήσει κι ένα γιο.

Παράξενο φαινόμενο. Μετά από αρκετό χρονικό διάστημα συζυγικού βίου - ζευγάρι με απόγονο, παντρεύεται. Κάνει θρησκευτικό γάμο. Συνάμα κάνει και τη βάπτιση του γιου.

Η αιτία που γίνεται αυτό, ίσως να είναι η οικονομική δυσχέρεια. Έτσι όμως, όπως το πάει η κοινωνία μας, θίγεται η παράδοση.

Κατρακυλάει.

Το χειρότερο κακό είναι ότι το φαινόμενο αυτό, μετατράπηκε σε μόδα. Αγκαλιάζεται μαζικά. Επεκτάθηκε, γενικεύτηκε, "εκσυγχρονίστηκε".

Ο κόσμος κάνει το δικό του. Ό,τι γουστάρει, ό,τι νομίζει. Η εκκλησία μας, η θρησκεία μας, όμως, πώς αντιστέκεται;! Δεν φρενάρει την κατάσταση, την ολίσθηση;! Δεν διαφωτίζει;!

Όπως φαίνεται, χαλάρωσε και αυτή. Τη λύγισε το οικονομικό της όφελος.

Πολλά τα παράξενα σε τούτη την ξέφρενη εποχή. Παραγκωνίζεται με ταχύτητα η παράδοση. Σωριάζεται το οικοδόμημα πολλών γενεών και τη θέση του,  κάθε τόσο και περισσότερο, την κατέχει το παράλογο.

(Φωτογραφία από το αρχείο του Γιάννη ΤΣΙΟΥΡΗ. Παραδοσιακός γάμος του Λευτέρη ΜΑΛΙΟΥΚΗ)

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
31/07/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...