Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΡΤΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΘΗΣΑΥΡΟ


(Στο στούντιο του ζωγράφου, Σταύρη Τσιάτη)


Τον βρήκα να σχεδιάζει μια γυναικεία ενδυμασία καθημερινής χρήσης στην αρχαιότητα. Είχαν προηγηθεί και ανδρικές.


Αντικρίζω σκαλιστό βασιλικό θρόνο - με φιγούρες και σύμβολα - ριγμένο με μολύβι σε χαρτί και μένω άφωνος …


Για να καταλήξει σε σωστό συμπέρασμα,  ο Σταύρης Τσιάτης ξεφυλλίζει πλούσιο υλικό: μελέτες, ευρήματα, ακούσματα …


Στηρίζεται - βασικά - πάνω σε γλυπτά που κοσμούν αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής μας και αναπαράγει μετά την αρχαία φορεσιά.


Καθώς βλέπεις σε έργα: ενδυμασίες, όπλα, διάφορα αντικείμενα, σού αναπαριστάνεται η πολυτάραχη αρχαία εποχή.


Οι προσόψεις στο στούντιο είναι γεμάτες από ποιοτικούς πίνακες, από πορτρέτα, από σκιτσογραφήματα, από ακουαρέλλες… Άλλα έργα είναι εκτεθειμένα, άλλα ακουμπισμένα στον τοίχο κι άλλα στιβαγμένα στο πάτωμα.


Έχει στο συρτάρι του ο συγγραφές οχτώ βιβλία, έτοιμα για εκτύπωση, μ’ εθνογραφικό περιεχόμενο. Με κάπου, στις 400 - 500 σελίδες το καθένα, που λόγω έλλειψης χρημάτων, δεν μπορεί να εκδώσει κανένα.


Αναλύει επιστημονικά, σ’ αυτή τη συγγραφή, τις παραδοσιακές ενδυμασίες 8 περιοχών της επαρχίας Αργυροκάστρου, με εικόνα και κείμενο.


Είναι αυστηρά προσηλωμένος και στο κέντημα, στις εργασίες σ' αργαλειό, στο ύφασμα, στην κλωστή, στο βελόνι ...  


Ο πολυετής μόχθος του, το έργο του, δυστυχώς, είναι κλεισμένο ασφυχτικά μέσα σε μικρό χώρο.  Του πιάστηκε η ανάσα.  Ζητάει αέρα, φως. Να βγει στη φύση. Να πωληθεί.


Ο Σταύρης Τσιάτης δεν εργάζεται πλέον για χρήμα, για υστεροφημία. Είναι ξεπερασμένα πλέον αυτά για τον δημιουργό.  


Ασχολείται με την ανακατάταξη, την επιλογή του έργου ζωής, το ξεχωρίζει, το τακτοποιεί. Κάνει γενικό έλεγχο, τον απολογισμό.


Την πόρτα, που κλείνει πίσω της ανεκτίμητο πλούτο, λες να την ανοίξει γνώστης της τέχνης;! Να αναδείξει, προβάλλει και έκδοση το έργο αυτό;!

Ας ελπίσουμε ... !!!
  


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

29/07/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...