ΣΑΝ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ

Για να αριθμεί η Δερβιτσάνη σήμερα τόσους πολλούς ζωγράφους, αναμφίβολα επηρέασε, έκανε ουσιαστική πράξη, γόνιμη προσπάθεια και ο Βάσος Λίλλης, ο καλός συγχωριανός μας.

Χάραξε, σε χαλεπούς καιρούς, τη συνέχεια της ζωγραφικής στο χωριό μας κι όχι μόνο.

Μαθήτεψε ολόκληρη στρατιά από νέα παιδιά, που τώρα έχουν κερδίσει επίζηλη θέση στη ζωγραφική.

Όσο ψηλά κι αν ανέβηκαν:

ο Γιώργος Μήτσης, ο Γιάννης Γκούτζος, ο Φίλλιπος Γκούτζος, ο Οδυσσέας Σέλλειος, ο Λάμπης Τσιούρης, ο Πολυζώης Γκούτζος, ο Σπύρος Διαμάντης, ο Πέτρος Οικονομίδης, ο Σωκράτης Κουβαράτης, ο Τηλέμαχος Ρόγκος, η Λεωνόρα Μάνου … , λογικό είναι, θα θυμούνται, θα σέβονται και θα εκτιμούν, σίγουρα, το ξεκίνημά τους, τις πρώτες μολυβιές στον κύκλο ζωγραφικής.

Την παρότρυνση, τον ενθουσιασμό, που τους προσέφερε ο δάσκαλος και ζωγράφος, Βάσος Λίλλης.

Με δέχτηκε κι εμένα στον κύκλο κάποια στιγμή κι ανακάλυψε, όπως μου είπε ο ίδιος, περίεργο, στοιχεία ζωγράφου.

Ήταν η περίοδος που ονειροπολούσα να γίνω ποδοσφαιριστής.

Παράτησα τότε πινέλο και μπάλα, για να καταλήξω στην πορεία της ζωής μου στην έντιμη δημοσιογραφία, όπου «βγάζω» τ' άχτι μου. Για να γίνομαι ακόμα και με το στενό μου φίλο «εχθρός».

Κι ας είμαι σ’ άλλο μέτωπο, δεν ξεχνώ το δάσκαλο ζωγραφικής, που μου έμαθε τη συγκίνηση.

Ούτε τον προπονητή μου, που μου έμαθε την αγωνιστικότητα του αθλητή.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

03/07/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να « ρέει » αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου