ΚΛΑΙΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΑΣ ...

Ο αδελφικός μου φίλος και πάνω απ' όλα ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Παντελής Γκόλες, μόλις είχε γυρίσει από το εξωτερικό.

Γεμάτος έμπνευση, ζωντάνια κι ήθελε να αφηγηθεί. Να κάνει την περισυλλογή.

Αναρωτιέται πάντα, αν άξιζε και πόσο άξιζε μάλιστα, η κάθε του έξοδος.  

Το κάθε ταξίδι του, συγκεκριμένα, του αλλάζει τη διάθεση, τη σκέψη, ακόμα και τη συμπεριφορά.

Τον ανανεώνει κυριολεκτικά. Τον κάνει πιο πλούσιο σε γνώσεις.

Η παρατηρητικότητα και η ανάλυσή του για το τι είδε, τι άκουσε, τι γεύτηκε στην τάδε είτε τη δείνα χώρα, είναι  ενός προσεκτικού, προικισμένου αναλυτή κι όχι απλώς ενός οδοντίατρου.

Σήμερα μου μίλησε περισσότερο για χωριά που βλέπει, που συναντά παντού, για την εντύπωση που του δημιουργούν.

Παραδέχεται ότι απ’ τα όσα αντίκρισε, με τα δικά μας δεν συγκρίνεται κανένα.

Με τα χωριά - στολίδια. Κεντημένα από πέτρα, που τα χάνουμε.

Κι αρχίσαμε, όπως συνήθως πράττουμε μόλις αναφερόμαστε σ’ ανοιχτές πληγές του τόπου μας, να κλαίμε τον πόνο μας - το χάλι μας.

Καταλήγουμε σε συμπέρασμα:

Τον πόνο να μην τον κλαίμε με δάκρυ, αλλά με δίδαγμα. Και με πράξη

Με αντίσταση, που δεν τη βλέπω και θλίβομαι.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

30/06/2017