Γύρισε παλιά ο Αλέξης Τσιούρης από την Αθήνα προικισμένος με δύο επαγγέλματα:
Του βυρσοδέψη και του φωτογράφου.
Δεν άφηνε το ‘να επάγγελμα και να έπιανε τ’ άλλο. Ασκούσε και τα δύο επαγγέλματα παράλληλα.
Κατεργαζόταν τα δέρματα στην "έργαση" στο βυρσοδεψείο (παρήγαγε μποξ, σεβρό, σόλα) τραβούσε όπου έβρισκε και φωτογραφίες.
Έγραψε, ίσως χωρίς να το διανοηθεί, με τη φωτογραφική μηχανή του, ιστορία.
Την ιστορία του τόπου του.
Τα επαγγέλματα τα μετέδωσε σταδιακά, με το πέρασμα του χρόνου, σχεδόν σ’ όλα τα παιδιά του.
Ο Γιάννης ασχολήθηκε όλη του τη ζωή αποκλειστικά με τη φωτογραφία. Αλώνισε όλα τα χωριά της περιοχής κι όχι μόνο. Κατέγραψε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, γάμους, συνεταιριστικές εργασίες που γινόταν στον κάμπο ...
Τη σκυτάλη την πήρε και ο Λάμπης, ο ξυλόγλυπτης, που χειρίζεται το φακό καλλιτεχνικά ... Διαθέτει πλούσιο αρχείο, που είναι υποχρέωση και καθήκον του, νομίζω, να το βάλει σε υπηρεσία του κοινού.
Αρέσω αφάνταστα την ασπρόμαυρη φωτογραφία. Τη ζητιανεύω από φίλους, συγχωριανούς, συγγενείς … και την προβάλω με μανία.
Έκανα, όμως, από απροσεξία, το μεγάλο λάθος.
Αντί να βάλω τ’ όνομα του φωτογράφου, του Αλέξη, του Γιάννη, του Λάμπη, κάτω από κάθε φωτογραφία, ανέφερα τ’ όνομα του δανειστή, που δεν έχει καμιά σχέση με τ' αντικείμενο.
Το έπαθα κι εγώ σαν κάποιοι που ζήτησαν από το Γιάννη φωτογραφίες (και τις πήραν), αλλά όταν κατέγραψαν τα επαγγέλματα σε ιστορικό βιβλίο, ξέχασαν το φωτογράφο.
Είναι ν’ απορείς και να γελάς συγχρόνως.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
25/06/2017
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου