Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΏΣ ΤΟ «ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ» ΠΕΡΑΣΕ Τ’ ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ

Χθες λάδι η θάλασσα στην Πάργα, σήμερα θαλασσοταραχή. Βρέχει απ’ το πρωί με την κανάτα.

Αν θα ζούσε τώρα ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου και θα τον ρωτούσα: «Τι κάνει έξω;». Θα μου έλεγε: «Δεν βλέπω απ’ τα σταλάματα…»

Και θα τρίζαμε τα γέλια…

Ένας μικρούλης στο διπλανό διαμέρισμα, που η μανία του είναι να παίζει με τα κύματα, λέει κλαίγοντας στη μάνα του: Η βροχή μας βραχεί τη θάλασσα!

Πάνω απ’ τη βεράντα, αντικρίζοντας το αφρισμένο κύμα να χτυπάει δυνατά τ’ ακρογιάλι, να ταρακουνάει τις βαρκούλες στην ακτή, ο νους μου πάει σ’ ένα παλιό αγαπημένο μου τραγούδι: Στο «Σπασμένο καράβι».

Περνούσε τότε τα σύνορα «παράνομα» ραδιοφωνικά και τ’ άκουγα στην μικρή μου υπέροχη Πατρίδα.

Κι αναστατωνόμουν … Γινόμουν λιώμα …

Το τραγούδι - κρυφό μου καμάρι - με τα εξαναγκαστικά ανοίγματα που επιχείρησε η "χώρα τον αετών" στη δεκαετία του ‘80, «μπήκε» στην Αλβανία μ’ ένα ελληνικό καλλιτεχνικό συγκρότημα απ’ την Κρυσταλλοπηγή.

Αυτό πέρασε τα σύνορα, όμως ο ερμηνευτής του, ο Κώστας Κάραλης, έμεινε απ’ έξω.

Δεν του επέτρεπαν με τίποτε οι τελωνιακοί να μπει μέσα, στην «καθαρή χώρα» από ξένους επηρεασμούς και σατανικές εκδηλώσεις, με μούσι.

Έφτασε το θέμα μέχρι την Κεντρική Επιτροπή…

Μόνο με ρητή διαταγή - του "Μεγάλου Καθοδηγητή" - πέρασε τα σύνορα αξύριστος ο τραγουδιστής. Στα πρώτα υποχρεωτικά ανοίγματα, που έκανε τότε ο Χότζια, για κάθε αλλαγή είχε και την ανάλογη δικαιολογία.

Είπε κοντολογίς, για τον αξύριστο τραγουδιστή: «Να μπει στη χώρα όπως είναι. Γιατί, το περιεχόμενο του τραγουδιού του, δείχνει την ταλαιπωρία του βαρκάρη μέσα στην ταραγμένη θάλασσα. Γι’ αυτό έχει μούσι ...»

Κι ο τραγουδιστής - «βαρκάρης», ακολούθησε το τραγούδι του. Πέρασε κι αυτός τ’ απροσπέραστα σύνορα.

Συγκλόνισε το φιλόμουσο αλβανικό κοινό με την ερμηνεία του, μα περισσότερο εμάς τους Βορειοηπειρώτες με το:

Σπασμένο καράβι να ‘μαι πέρα βαθιά,/ έτσι να ‘μαι. / Με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά,/ να κοιμάμαι…
………………….
Να ‘ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά,/ έτσι να ‘ναι./ Και τα βράχια κατάπληκτα και τ’ αστέρια μακριά,/ να κοιτάνε…

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
31/07/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.