Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΕ ΠΟΙΑ ΣΕΝΤΟΥΚΙΑ ΝΑ ΨΑΞΕΙΣ;!

Μετά την εκτόξευση της ανάρτησης: «Καταγραφή βήμα προς βήμα», να και ο παρακάτω διάλογος: 
Η Μιρέλα Κονόμη έχει το δίκιο της. Δεν την προτρέπω στη θέση μου, ούτε στην απαισιοδοξία μου. Έχει το απόλυτο δικαίωμά της να βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά της.
Σέβομαι τη φωνή της.

ΜΙΡΕΛΑ: Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά! Και ‘γω τα θέλω τα βιβλία σας! Συμφωνώ ότι τις περισσότερες φορές κουβαλούν πολύ πόνο. Ε και πόσα να αντέξει η έρμη η ψυχή μας; Υπάρχουν και τα θετικά, ας εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτά! Η ζωή είναι πολύ μικρή, δεν αξίζει να την φορτώνουμε θλίψη. Θυμώνω μαζί σας όταν τα ισοπεδώνουμε όλα! Έχουμε πολιτισμό  ανεκτίμητο, κρυμμένο σε σεντούκια για αιώνες. Ας τον εμφανίσουμε ή έστω ας προσπαθήσουμε! Πάντα με σεβασμό!

Γ.Μ. Αληθώς ο Κύριος, Μιρέλα! Έχετε απόλυτο δίκιο για τον ψυχισμό μου, αλλά δεν μπορώ να βγω από αυτή την κατάσταση, όταν βλέπω από κοντά το παραπέρα γλίστρημα .(Είμαι το περισσότερο χρονικό διάστημα στο χωριό.) Το να αδειάζει το πιο ωραίο κομμάτι του Ελληνισμού, είναι τεράστιο πρόβλημα. Σε ποια σεντούκια να μπεις, για να βρεις αντικείμενα, πολιτισμό, όταν βρίσκονται σε άδεια σπίτια, χωρίς ψυχή μέσα.  Έτσι πού να βρεις τα θετικά, ποια θετικά;! Σωστή είναι η παρατήρηση. Όμως, δεν αγωνιζόμαστε, δεν αντιστεκόμαστε. Κάνουμε παρατηρήσεις για το Πωγώνι, για την ανάκαμψη του εγκαταλελειμμένου τόπου μας, από την Αθήνα.  Πάντως σας ευχαριστώ! 
Τα βιβλία μου τα έχετε δώρο!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
25/04/2017

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα