Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΒΓΑΛΕ ΤΗ ΜΑΣΚΑ!

(Έκκληση σε ανώνυμο σχολιαστή)

Ένας ΑΝΩΝΥΜΟΣ έχει κολλήσει (σας ζητώ χίλια συγγνώμη) σαν το σκατό στο παπούτσι, στο blog μου, τον «Αντίλογο» και «σχολιάζει» με θεωρίες και πράξεις Φυσικής ύλης Γυμνασίου, χωρίς να έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο.

Το περιεχόμενο στα κείμενά μου.  

Συχνά πάω και τα σβήνω, τα καταργώ. Όμως, δέχομαι ύβρεις.

Στόχος του ANONIMOUS σχολιαστή - θέλω να πιστεύω - ένας είναι. Τον εκνευρίζουν οι ελεύθερες απόψεις μου, δεν τις αντέχει και προσπαθεί να με φιμώσει.

Πράγμα που δεν γίνεται. Δεν θα τα καταφέρει. 

Η τόλμη μου και η υπομονή μου - ας πάρει το μήνυμα - ξεπερνάει τα όρια ακόμα και της φαντασίας του.

ΑΝΩΝΥΜΟΣ θα πει κρυφτούλι, απρόσωπος, άτολμος.

Άνανδρος.

Εγώ, να που είμαι. Αν έχει μπόι, σκέψη, άποψη, βγάζει τη μάσκα, έρχεται, κάθεται απέναντι και τα λέμε.

Αθόρυβα, μεστωμένα, λογικά.

(Ίσως να μας πει και ποιον εξυπηρετεί)

Με ένα πρόσφατο λάθος του - σχολίασε ως γνώστης του τόπου μας - το κείμενο: «Τσανακογλείφτες κάθε εποχής» - δεν πρόλαβα να το αρχειοθετήσω - απέδειξε ότι είναι συντοπίτης.

Του έπεσε η μάσκα.

Δεν εκνευρίζει κανέναν με τις ανοησίες του, την λανθασμένη επιλογή, ούτε εμένα, ούτε τον αναγνώστη.

Μόνο σπάει τα νεύρα του. Ας συνεχίσει!


Υ.Γ.: Σε τούτη την ανάρτηση δείτε πώς χάνει τον έλεγχο το σκουλήκι, το σιχαμερό πλάσμα. Διαβάστε το τελευταίο ανορθόγραφο σχόλιο του. Η διαμονή του είναι στον ελλαδικό χώρο!

   
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

29/04/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017