Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΝΑ ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΝ Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ

Γυρίζω πίσω σ’ ένα συγκλονιστικό στοιχείο, που αντιστοιχεί σε σοβαρό γεγονός, το οποίο το συνάντησα τελευταία στο Ελληνοβουλγαρικό σύνορο.

Στον Προμαχώνα.

Ασφαλώς, για να πω κάτι άλλο, για τις 150 χιλιάδες Ελληνικές Επιχειρήσεις, που παράτησαν τον τόπο τους και δραστηριοποιούνται σ’ άλλον τόπο, αναπτύσσουν άλλη χώρα.

Προσφέρουν σ’ άλλο λαό, αντί να προσφέρουν στον λαό τους.

Σίγουρα, δεν το αμφιβάλλω, ότι για τα συμφέροντα της επιχειρηματικότητάς τους, ανέλαβαν αυτή την πρωτοβουλία. Με στόχο ν’ αποφευχθεί η σίγουρη χρεοκοπία, λόγω κρίσης.

Η χώρα του ήλιου τους αδικεί, τους διώχνει.

Όμως, η ταπεινή μου γνώμη, λέει:

-Προτού της εγκατάλειψης της υπέροχης χώρας, μ’ όλα τα καλά του κόσμου, να προηγούνταν η ένωση του επιχειρηματικού κόσμου, η αντίστασή του προς πάσα κατεύθυνση.

Να ερχόταν σε σφοδρή αντιπαράθεση με το σάπιο σημερινό πολιτικό κατεστημένο. Με το διεφθαρμένο σύστημα.

Γιατί όποιος επιχειρηματίας φεύγει, είναι πολύ δύσκολο μέχρι ακατόρθωτο, να γυρίσει πίσω ...


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

27/04/2017  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017