Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ

Οι πάνω από 150 χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις, που τα τελευταία χρόνια της κρίσης έφυγαν από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στη Βουλγαρία, είναι γεμάτο περίστροφο που πυροβολεί και σου πετάει τα μυαλά στον αέρα.

Ακόμα και επίσημα δικηγορικά γραφεία, παράτησαν τον τόπο τους ... 

... η πατρίδα αυτοκτονεί.

Η ανάπτυξη πλέον είναι στο γειτονικό κράτος. Η ατέλειωτη ουρά από φορτηγά, στο τελωνείο του Προμαχώνα αυτό μαρτυρεί.

(Πέρασε αστραπιαία από το νου μου η κάποτε  ουρά στην Κακαβιά).

Παρόλο που η άλλη πλευρά είναι σκέτο γκρίζο τοπίο, πενιχρή εικόνα. 

Τόπος βουτηγμένος ακόμα σε μεγάλη φτώχεια.

Θα περάσει καιρός για να ανακάμψει. 

Στα 5-6 χιλιόμετρα, που διασχίσαμε για να παραβρεθούμε στο εργοστάσιο του Γιάννη, μάθαμε ότι σε σύγκριση με τον Έλληνα και τον Αλβανό που σε βάθος χρόνου γίνονται αρχιμάστορες, αφεντικά και ανεβαίνουν οι αποδοχές τους, φιλοδοξούν, ο Βούλγαρος παραμένει σε  όλη του τη ζωή τσιράκι.

Το μυαλό του κοιμάται.

Κι όμως πρωτοπορεί στην παραγωγή κρέατος, τυριού. Το χωριό που αντικρίσαμε παράγει ποιοτικό κρασί, φημισμένο σε όλο τον κόσμο, τυποποιημένο στο όνομά του.

Ο Γιάννης όπου πάει, μαζί του παίρνει  και το δεξί του χέρι, τον Αντριατίκ, τον Αλβανό, που τον αποκαλεί αφεντικό. 

-Η πόλη που μένω εδώ - λέει ο Τιραναίος, σε σύγκριση με την Αθήνα που άφησα, μου μοιάζει χωριό.


Καλό μήνα καλοί μου φίλοι και καλό Σαββατοκύριακο!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
01/04/2017 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...