Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ

Οι πάνω από 150 χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις, που τα τελευταία χρόνια της κρίσης έφυγαν από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στη Βουλγαρία, είναι γεμάτο περίστροφο που πυροβολεί και σου πετάει τα μυαλά στον αέρα.

Ακόμα και επίσημα δικηγορικά γραφεία, παράτησαν τον τόπο τους ... 

... η πατρίδα αυτοκτονεί.

Η ανάπτυξη πλέον είναι στο γειτονικό κράτος. Η ατέλειωτη ουρά από φορτηγά, στο τελωνείο του Προμαχώνα αυτό μαρτυρεί.

(Πέρασε αστραπιαία από το νου μου η κάποτε  ουρά στην Κακαβιά).

Παρόλο που η άλλη πλευρά είναι σκέτο γκρίζο τοπίο, πενιχρή εικόνα. 

Τόπος βουτηγμένος ακόμα σε μεγάλη φτώχεια.

Θα περάσει καιρός για να ανακάμψει. 

Στα 5-6 χιλιόμετρα, που διασχίσαμε για να παραβρεθούμε στο εργοστάσιο του Γιάννη, μάθαμε ότι σε σύγκριση με τον Έλληνα και τον Αλβανό που σε βάθος χρόνου γίνονται αρχιμάστορες, αφεντικά και ανεβαίνουν οι αποδοχές τους, φιλοδοξούν, ο Βούλγαρος παραμένει σε  όλη του τη ζωή τσιράκι.

Το μυαλό του κοιμάται.

Κι όμως πρωτοπορεί στην παραγωγή κρέατος, τυριού. Το χωριό που αντικρίσαμε παράγει ποιοτικό κρασί, φημισμένο σε όλο τον κόσμο, τυποποιημένο στο όνομά του.

Ο Γιάννης όπου πάει, μαζί του παίρνει  και το δεξί του χέρι, τον Αντριατίκ, τον Αλβανό, που τον αποκαλεί αφεντικό. 

-Η πόλη που μένω εδώ - λέει ο Τιραναίος, σε σύγκριση με την Αθήνα που άφησα, μου μοιάζει χωριό.


Καλό μήνα καλοί μου φίλοι και καλό Σαββατοκύριακο!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
01/04/2017 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017