Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ»

 (ΑΠΑΝΤΗΣΗ από τον Antoni Sotiriou Kalogeri στο ΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ, Λεωνίδα Παππά)

Συνηθίζω να αναδημοσιεύω παλιά κείμενα, πάντα μ’ ένα σκοπό. Ορισμένα διατηρούν την επικαιρότητα,  άλλα φρεσκάρουν το νου.

Κρατάν ζωντανή τη μνήμη.

Θυμίζουν στον αναγνώστη του «Αντίλογου» βασικά ζητήματα.

Συνηθίζω, με την υπογραφή μου

- σοβαρότητας και ευθύνης -

να βάζω και την ημερομηνία δημοσίευσης σε κάθε κείμενο.

Σε θέσεις, προτάσεις, απόψεις με βάρος, όπως «Αναβάθμιση της Ομόνοιας σε Κόμμα», «Πιάσε το βόδι από τα κέρατα», «Με Ομόνοια Κόμμα λένε του μπελά καλημέρα», «Τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς», «Πρόεδρος Ομόνοιας που διχάζει» και λοιπά και λοιπά, που στοχεύουν στην Εθνική Ενότητα, που χωρίς αυτή είμαστε νεκροί, τελειωμένοι, ο Γενικός Πρόεδρος της Ομόνοιας, ο αγαπημένος φίλος μου, Λεωνίδας Παππάς, σιωπάει.

Κρύβεται.

Τον τσάντισε μόνο ένα κείμενο: «Ποιος Λεωνίδας έσβησε τη φωτιά στην Τσερκοβίτσα» κι απάντησε εκνευριστικά.
Για να προβάλει το «έργο της δουλειάς του», που κατ’ εμέ πουθενά δε φαίνεται
- η Ομόνοια είναι Ενότητα, αλλά επιμένει η διχόνοια -
με την προκατάληψη ότι του το αγνοήσαμε, το επισκιάσαμε, δεν το υπολογίσαμε, στο κείμενο «ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ Ο ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ…»
πιάνει την πένα και σχολιάζει:
Λεωνίδας Παππάς Αγαπητέ Γιώργο, δεν ξέρω αν είναι πρόσφατο η παλιό το άρθρο. Τουλάχιστον το θέμα των μεταφράσεων (ίσως επειδή είναι ανέξοδο) διευθετήθηκε http://omonoia-deeem.org/.../diefthetithike-apo-to-ipex.../
Ο Αντώνης του απαντάει:
Antonis Sotiriou Kalogeris Το άρθρο είναι του Μαρτίου του 2015 και η εγκύκλιος του Υπουργού είναι το Φεβρουάριο του 2016, ένα πρόβλημα που είχαμε και επί Χότζα και τώρα, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και ΕΝΟΤΗΤΑ! Πότε δεν είναι αργά ...
Αντώνη, με όλο μου το σεβασμό, σας ευχαριστώ! Στη θέση μου απαντήσατε εσείς κάλλιστα στον Γενικό Πρόεδρο της Ομόνοιας.
Με εκπροσωπήσατε επάξια. Συμφωνώ απόλυτα με όλο σας το σκεπτικό. Την ελεύθερη σκέψη, την καθαρή άποψη. Την κοινή ανησυχία. Βασικά με το «Ποτέ δεν είναι αργά», για τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και την ΕΝΟΤΗΤΑ.

Βρισκόμαστε κιόλας μπροστά σε σημαντική βουλευτική εκλογική αναμέτρηση ...

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
27/03/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...