Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΕΚΑΝΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ Ο ΖΩΗΣ ΠΟΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΕ»

                                                                                          
Μου είπαν:

Ότι την είχε φθείρει πολύ ο χρόνος την παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, που αναμφισβήτητα εκπροσωπεί μια εποχή.

Κουβαλάει ολόκληρη ιστορία.

Πήραν ένα - ένα τα κομματάκια και τα συναρμολόγησαν.

Έκαναν τη φωτογραφία, ακριβώς έτσι, όπως την είδα κρεμασμένη σε δωμάτιο.

Το φωτογράφο, που την τράβηξε, δεν τον θυμούνται. (Ούτε πρόσωπο, ούτε όνομα). Το γεγονός ότι στήθηκαν κάτω από τη συκαμιά του σπιτιού και πόζαραν, το έχουν καλά αποτυπωμένο στο νου τους.

Όπως συνήθως πράττουμε, σας αραδιάζω - απ’ τ’ αριστερά προς τα δεξιά - τα ονόματα των εικονιζομένων, οι περισσότεροι είναι Πουλάτες:

Η Βικτωρία , η Βασιλική, η μάνα Αλεξάνδρα, στη μέση, στην αγκαλιά της η Αφροδίτη, μικρούλα ενός έτους. Η Βασιλική πλάι και η Ανδρομάχη πίσω της.

Η Βάσω και η Μάχη είναι γεννημένες στην Κέρκυρα. Η Βάσω και η Τούλα έχουν φόρεμα πουσερό, ραμμένο με μεράκι από τη μητέρα τους.

«Έκανε κορίτσια ο Ζώης Πούλης τότε, λένε, και τα μοίραζε». 

Έδωσε στου Τσέκα, στου Ράιδου, στου Κολλά, σου Λέζου, στου Δεύτου . Ξεκίνησε το «μοίρασμα» από τη Δερβιτσάνη κι έφτασε στη Σεσινίτσα, στην Πολύτσανη.

Στην άκρη της φωτογραφίας (στα δεξιά), ο κουκουλωμένος μικρούλης, είναι ο Μιχάλης Μάλλιος. Πίσω του όρθια, η Βίτα η αδελφή του.

Οι νιόπαντροι είναι ο Κώστας Πούλης και η Μάρθα Κουβαράτη.

Πιστεύω σας έκανα λιανά την υπόθεση...


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
27/02/2017

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα