Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΕΚΑΝΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ Ο ΖΩΗΣ ΠΟΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΕ»

                                                                                          
Μου είπαν:

Ότι την είχε φθείρει πολύ ο χρόνος την παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, που αναμφισβήτητα εκπροσωπεί μια εποχή.

Κουβαλάει ολόκληρη ιστορία.

Πήραν ένα - ένα τα κομματάκια και τα συναρμολόγησαν.

Έκαναν τη φωτογραφία, ακριβώς έτσι, όπως την είδα κρεμασμένη σε δωμάτιο.

Το φωτογράφο, που την τράβηξε, δεν τον θυμούνται. (Ούτε πρόσωπο, ούτε όνομα). Το γεγονός ότι στήθηκαν κάτω από τη συκαμιά του σπιτιού και πόζαραν, το έχουν καλά αποτυπωμένο στο νου τους.

Όπως συνήθως πράττουμε, σας αραδιάζω - απ’ τ’ αριστερά προς τα δεξιά - τα ονόματα των εικονιζομένων, οι περισσότεροι είναι Πουλάτες:

Η Βικτωρία , η Βασιλική, η μάνα Αλεξάνδρα, στη μέση, στην αγκαλιά της η Αφροδίτη, μικρούλα ενός έτους. Η Βασιλική πλάι και η Ανδρομάχη πίσω της.

Η Βάσω και η Μάχη είναι γεννημένες στην Κέρκυρα. Η Βάσω και η Τούλα έχουν φόρεμα πουσερό, ραμμένο με μεράκι από τη μητέρα τους.

«Έκανε κορίτσια ο Ζώης Πούλης τότε, λένε, και τα μοίραζε». 

Έδωσε στου Τσέκα, στου Ράιδου, στου Κολλά, σου Λέζου, στου Δεύτου . Ξεκίνησε το «μοίρασμα» από τη Δερβιτσάνη κι έφτασε στη Σεσινίτσα, στην Πολύτσανη.

Στην άκρη της φωτογραφίας (στα δεξιά), ο κουκουλωμένος μικρούλης, είναι ο Μιχάλης Μάλλιος. Πίσω του όρθια, η Βίτα η αδελφή του.

Οι νιόπαντροι είναι ο Κώστας Πούλης και η Μάρθα Κουβαράτη.

Πιστεύω σας έκανα λιανά την υπόθεση...


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
27/02/2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017