ΤΟ ΔΙΑΛΑΛΗΜΑ ΤΩΝ ΠΛΑΝΟΔΙΩΝ ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΩΝ !!!

Κάπως έτσι τους θυμάμαι εγώ.

Άλλος ίσως να διατηρεί στη μνήμη του άλλη εικόνα. Να θυμάται τους πλανόδιους πραματευτές διαφορετικά…

Ο Λιάμε Σινίτσα διαλαλούσε στο χωριό:

“Μπογιές - βελόνια…!”

Έπαιρνε τα σοκάκια με τη σειρά. Πρόσεχε μην ανοίξει καμιά πόρτα και βγει από μέσα η κυρά. Για ν’ αγοράσει πράγματα.

Έφερνε - μαζί με τις μπογιές και τα βελόνια - και λογής λογιών ράμματα.

Για ραπτομηχανή και για κέντημα.

Μικρά παιδιά, μόλις τον παίρναμε πρέφα, του ραβόμασταν πίσω και τον κοροϊδεύαμε.

Μόλις τελείωνε το διαλάληλα του: “Μπογιές - βελόνια”, είχαμε έτοιμη εμείς, ως ομάδα, την απάντηση:

“Στου Λιάμε τα παντελόνια!”.

Αυτός πάλευε για το πενιχρό μεροκάματο,  εμείς του πέφταμε χαβαλέ ...

Τον θυμώναμε.  

Μόνο σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο της πιάτσας του χωριού, καθόταν ο γκέγκας. Με τις σιούφρες, τα κοκοτσέλια, τα κούφια, το χαλβά, τα γλυκά στη γενικότητα…, τοποθετημένα σε ταψί.

Είχε και μπισκοτάκια σ’ αρμαθιά. Τα κρεμούσαμε στο λαιμό, τανούσαμε από ένα και τρώγαμε.

Οι βαρελάδες είχαν άλλη ταχτική. Το έπιαναν σταυροπόδι σε κάθε σπίτι που ήθελε να φτιάξει το τρουμπέκι, το καρδάρι, τη βαλέρα, το ντερβενίτσι, οτιδήποτε ξύλινο δοχείο…

Είχαν κι αυτοί το διαλάλημα τους: “Βαλέρες για φτιάσιμο!”, κι ο νοικοκύρης έβγαινε και τους έπαιρνε μέρα,

Αν ήταν δύο βαρελάδες και τους παζάρευαν την τιμή, μεταξύ τους συνεννοούνταν στα σιώπικα, στη γλώσσα τους επαγγέματος Για να μην τους καταλάβαινε ο νοικοκύρης.

Ο γανωματής φώναζε κι αυτός δυνατά: “Ποιος έχει αγγιά για γάνωμα!”.

Σε μαχαλοσάκουλο κουβαλούσε όλα τα σύνεργα: Κολλητήρια, σφυριά, τσιμπήδες, πυροστιά, ακόμα και ξύλα.

Άναβε όπου έλαχε τη φωτιά κι έπιανε δουλειά.  

Ερχόταν κι ο γέρο γύφτος με τα μαύρα δίμιτα και το άσπρο σκουφί. Φορεμένος βαριά.

Φώναζε κι αυτός: “Πικινάδες, σακοράφες καλές, έβγατε και πάρτε!”.

Ολόκληρο ξεφωνητό, χαμός θα γινόταν,  αν ερχόταν όλοι οι πλανόδιοι πραματευτές την ίδια μέρα, την ίδια ώρα και την ίδια στιγμή κι έβαζαν όλοι μαζί τις φωνές.

Θα ξεκούφαιναν το χωριό…

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

08/01/2017