Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"ΦΤΕΡΝΙΣΜΑ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ "WALL STREET" ΓΡΙΠΩΝΕΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ"

Όταν πάτησα τα Γιάννενα 

- ερχόμενος από άλλο πλανήτη -

αγκυροβόλησα στην Αθήνα κι έζησα έντονα την Ελλάδα,

δηλαδή… γνώρισα κατά βάθος  το σύστημα της ελευθερίας,

έπιασα, κατά κάποιο τρόπο, το νόημα της νέας πραγματικότητας,

σταμάτησα να ονειρεύομαι ακόμα και την Αμερική.

Αφού την αντιλήφθηκα ως προέκταση ίδιου φάσματος σε ανώτερο επίπεδο.

Επαλήθευσα την ιδέα αυτή, μετά την επιστροφή από το ταξίδι του πέρα απ’ τον Ατλαντικό, σε συζήτηση με το φίλο μου, Θωμά Γκέλιο.

Ανακεφαλαιώσαμε ότι η Αμερική μεν έχει περισσότερη δουλειά, περισσότερα λεφτά, αλλά λιγότερη ζωή.

Έζησε για λίγες μέρες ο Θωμάς την πολυεθνικότητα μιας πόλης τεραστίων διαστάσεων, της Νέας Υόρκης στην πολυεθνική Αμερική.

Η οποία προωθεί με μεγάλη ταχύτητα - προς την παγκοσμιοποίηση - όλο τον πλανήτη.
      
Δόθηκε η ευκαιρία στο φίλο μου, να επισκεφτεί και το χρηματιστήριο στην "Wall Street".

Μέσα σε αίθουσα, που χτυπάει η οικονομική καρδιά - κρέμεται η τύχη όλου του κόσμου - του ‘ρθε στο νου η έκφραση, που την έκανα τίτλο:

«Ένα απλό φτέρνισμα εδώ, γριπώνει όλο τον πλανήτη!».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

22/12/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017