ΝΑ ΗΤΑΝ ΣΥΜΠΤΩΣΗ;
Δεν το πιστεύω!
Ο Πετρίτ Μπεκίρι κι
εγώ ξεκινήσαμε πεζοί και χαρούμενοι:
Την ίδια ώρα, το
ίδιο πρωί, της ίδιας μέρας.
O ένας από το
Μασκουλόρι και ο άλλος από τη Δερβιτσάνη.
Και παραβρεθήκαμε σε
ίδια σημαντική συνάντηση, που είχε σχέση με το μέλλον της ζωής μας.
Μας είχαν φωνάξει να
περάσουμε το πράκι του ίδιου κτιρίου.
Αυτός για να
εργαστεί, ως συντάκτης, στην τοπική εφημερίδα, «Pararoja», ενώ εγώ στο ελληνόφωνο “Λαϊκό Βήμα”.
(Για τους δύο έχει δώσει συγκατάθεση ο
Βασίλης Τσιάμης, συγχωρεμένος να είναι!).
Χώριζε τις δύο
εφημερίδες μόνο ένας διάδρομος...
Οι δύο είχαμε το
ίδιο δίλημμα. Aναρωτιόμασταν: «Σε τούτη
μεγάλη πόρτα, τι ζητάω εγώ;!».
Τότε πάνω στην
ανασφάλειά μας, «θα τα καταφέρουμε ή όχι», καθίσαμε μπροστά σε φωτογραφικό φακό
και μας τράβηξαν αυτή την αναμνηστική φωτογραφία.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
02/12/2016
TË QE KOICIDENCË?
S’e besoj!
Petrit Beqiri dhe unë
u nisëm me këmbë, të gëzuar.
Të njëjtën orë,të njëjtin
mëngjes të së njëjtës dite.
Njeri nga Mashkullora,
tjetri nga Dervicjani.
Dhe morrëm pjesë në të njëjtin
takim të rëndësishëm, që kishte lidhje me të ardhmen e jetës tonë.
Na kishin thirrur të
kapërcenim pragun e së njëjtës godinë.
Petriti për të
punuar si redaktor në gazetën lokale “Pararoja”, ndërsa unë si redaktor në gazetën
“Llaiko Vima”!
(Për të dy kishte dhënë
opinionin e tij, Vasil Çami, ndjesë pastë!).
I ndante vetëm një
korridor të dyja gazetat.
Të dy kishim te njëjtin
ankth. Pyetëm veten:
“Tek kjo derë e madhe ç' kërkoj unë?”.
Atëherë tek
dyshonim, “do ta përballojmë detyrën, apo jo”, qëndruam para aparatit
fotografik dhe u fotografuam.
Jorgo MITILI
02/12/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου