Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

O ARBEN LLALLA ΠΙΑΝΕΤΑΙ ΑΣΤΟΧΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΚΟΥΦΙ

(Εθνικιστικά παραληρήματα σε σύγχρονες εποχές)

Τα εθνικιστικά παραληρήματα του Αλβανού δημοσιογράφου, Arben Llalla, τζάμπα ζαλίζουν το κοινό. 

Το παραπλανούν...(!!!) 

Προσπαθεί ο ανιστόρητος να φέρει σ’ αντιπαράθεση δύο παραδοσιακά αδελφωμένους λαούς.

Ενώ παλεύει να αμαυρώσει με υπαρκτά κι ανύπαρκτα στοιχεία, την εικόνα του Βαγγέλη Ντούλε

-περιπαίζει τον Πρόεδρο του ΚΕΑΔ πολιτικά- 

το παρατραβά  στο εθνικό πλαίσιο. 

Επιχειρεί να παραποιήσει την ιστορική αλήθεια. 

Πιάνεται άστοχα από το καπέλο, το σκουφί, (φέσι) του παππου - Μήτρου Κουρούνη, του Γοραντζινού, 

για ν' αλβανοποιήσει τον ίδιο, το χωριό κι έπειτα όλη τη Μειονότητα.

Τέτοιο καπέλο, με διαφορά από του λιάμπη, την έλλειψη κεραίας, φοράνε και οι καρακατσανέοι. 

Είναι μέρος της παραδοσιακής τους στολής.

-Ο πάππο-Μήτρος γεννήθηκε το 1810 - δηλώνουν συγγενείς του. - Όχι το 1870, όπως μετακινεί το έτος γέννησης ο κακόβουλος δημοσιογράφος.

(«Έφαγε» του παππού, σκοπίμως, περίπου 60 χρόνια. Για να τον φέρει πιο κοντά). Για να περάσει το τρελό, απαράδεκτο μήνυμα ότι ο παππούς είναι ξεριζωμένος.

Ερχόμενος στον τόπο του... 

Σε οκτώ γενιές του παππού, κατά σειρά, δε μιλούσε, ούτε μιλάει κανείς αλβανικά. 
  
… Συμβαίνει το παραπάνω θλιβερό γεγονός σ’ εποχή που στον κόσμο διαπιστώνουμε φοβερή εξέλιξη. 

Εκσυγχρονίζεται η ζωή. 

Η ανθρωπότητα προσπαθεί να καταργήσει τα σύνορα. Να αδελφωθεί. 

Κατεδαφίζει εθνικιστικά παραληρήματα, ισοπεδώνει προκαταλήψεις στην κοσμοθεωρία και στην κοσμοαντίληψη.  


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/12/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017