Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

O ARBEN LLALLA ΠΙΑΝΕΤΑΙ ΑΣΤΟΧΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΚΟΥΦΙ

(Εθνικιστικά παραληρήματα σε σύγχρονες εποχές)

Τα εθνικιστικά παραληρήματα του Αλβανού δημοσιογράφου, Arben Llalla, τζάμπα ζαλίζουν το κοινό. 

Το παραπλανούν...(!!!) 

Προσπαθεί ο ανιστόρητος να φέρει σ’ αντιπαράθεση δύο παραδοσιακά αδελφωμένους λαούς.

Ενώ παλεύει να αμαυρώσει με υπαρκτά κι ανύπαρκτα στοιχεία, την εικόνα του Βαγγέλη Ντούλε

-περιπαίζει τον Πρόεδρο του ΚΕΑΔ πολιτικά- 

το παρατραβά  στο εθνικό πλαίσιο. 

Επιχειρεί να παραποιήσει την ιστορική αλήθεια. 

Πιάνεται άστοχα από το καπέλο, το σκουφί, (φέσι) του παππου - Μήτρου Κουρούνη, του Γοραντζινού, 

για ν' αλβανοποιήσει τον ίδιο, το χωριό κι έπειτα όλη τη Μειονότητα.

Τέτοιο καπέλο, με διαφορά από του λιάμπη, την έλλειψη κεραίας, φοράνε και οι καρακατσανέοι. 

Είναι μέρος της παραδοσιακής τους στολής.

-Ο πάππο-Μήτρος γεννήθηκε το 1810 - δηλώνουν συγγενείς του. - Όχι το 1870, όπως μετακινεί το έτος γέννησης ο κακόβουλος δημοσιογράφος.

(«Έφαγε» του παππού, σκοπίμως, περίπου 60 χρόνια. Για να τον φέρει πιο κοντά). Για να περάσει το τρελό, απαράδεκτο μήνυμα ότι ο παππούς είναι ξεριζωμένος.

Ερχόμενος στον τόπο του... 

Σε οκτώ γενιές του παππού, κατά σειρά, δε μιλούσε, ούτε μιλάει κανείς αλβανικά. 
  
… Συμβαίνει το παραπάνω θλιβερό γεγονός σ’ εποχή που στον κόσμο διαπιστώνουμε φοβερή εξέλιξη. 

Εκσυγχρονίζεται η ζωή. 

Η ανθρωπότητα προσπαθεί να καταργήσει τα σύνορα. Να αδελφωθεί. 

Κατεδαφίζει εθνικιστικά παραληρήματα, ισοπεδώνει προκαταλήψεις στην κοσμοθεωρία και στην κοσμοαντίληψη.  


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/12/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...