Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΘΕΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ

Μου γράφει, η συγχωριανή μου, Ρένα Διαμάντη, στα μηνύματα:
«Καλημέρα, Γιώργο!
Ψάχνοντας κάποια στοιχεία, για ενημέρωση, σε μια αμερικάνικη ιστοσελίδα (Βοστόνης Μασαχουσέτης) με επίσημα έγγραφα, βρήκα τυχαία διάφορες πληροφορίες
- καταγραφές πληθυσμού, που έγιναν το 1920, 1930…
Αν προσέξεις, κατά το τέλος της λίστας, θα δεις και ονόματα δερβιτσωτών…
Ο προπάππος μας, ο Γεώργιος Σαμαράς του Σπύρου, βρίσκεται σε δύο λίστες, καθώς και σε ένα ατομικό πιστοποιητικό …
Επίσης και ο Μάνθος Μάσσιος του Μιχάλη.
Προσδιορίζεται, σε αυτά τα έγγραφα, η καταγωγή τους…
Συγκεκριμένα ότι είναι από την Ήπειρο,
από την Τουρκία μετά,
Ήπειρο ή Αργυρόκαστρον σε συνέχεια.
Ποτέ, όμως, από Ήπειρο Αλβανίας…
Φαίνεται καθαρά από τη λίστα, στην καταγραφή, που έγινε το 1920, οι ερωτώμενοι απάντησαν ότι μιλάνε ελληνικά στα σπίτια τους και είναι από την Ελλάδα.
Στην καταγραφή του 1930 απάντησαν ότι είναι πλέον από Αλβανία, αλλά συνεχίζουν να ομιλούν ελληνικά στα σπίτια τους…
Απλός μου κίνησε την περιέργεια αυτό το υλικό, γι’ αυτό σου το έστειλα …!».

Αγαπητή μου Ρένα!
Με την προχωρημένη περιέργειά σου, παρατηρητικότητα και την ορθή τοποθέτησή σου, πάνω σε θέμα που αφορά την εθνική μας υπόσταση, έγραψες για το αναγνωστικό κοινό εσύ το κείμενο σήμερα.
Σε ευχαριστώ!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
26/12/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017