Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΟΝΤΟ !

Ορισμένοι θεατές, που μπαίνουν στο Πολιτιστικό Μέγαρο της Δερβιτσάνης και παρακολουθούν με ιδιαίτερη προσοχή διάφορες καλλιτεχνικές δραστηριότητες κι όχι μόνο,

ίσως να μην ξέρουν ότι:

Πίσω από το χορό, το τραγούδι, τις παραδοσιακές ενδυμασίες, τα μουσικά όργανα, τα πολυφωνικά, τους ηθοποιούς, τους ομιλητές, που ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή …,

ποιανού έργο είναι ο πίνακας ζωγραφικής στο φόντο και τι «πρεσβεύει».

Τι μήνυμα θέλει να περάσει στο κοινό.

Συντομογραφία για να σας σβήσω γρήγορα την περιέργια:

Το έργο φιλοτεχνήθηκε από το συγχωριανό μας, το Θεόδωρο Ράιδο.

Στόχος του ήταν να προβάλει ένα σημαντικό κομμάτι του παραδοσιακού δροπολίτικου τοπίου.

Με τη λιθόκτιστη εξώπορτα, σκεπασμένη με πλάκα, με τα πέτρινα πεζούλια, τα βαριά ξύλινα φύλλα, τα πέτρινα σπίτια του χωριού, την εκκλησία ανάμεσά τους …

Όλο αυτό το δροπολίτικο μεγαλείο.

Που αντιστέκεται και εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του πολιτισμού μας.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

23/12/2016 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017