Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ…!».

Διασχίζοντας τον δύσκολο ορεινό δρόμο, που σ’ οδηγεί προς το χωριό του κουμπάρου μου, 

(που μοιάζει περισσότερο με μονοπάτι),

κάπου μέσα στο πράσινο ανοίγει διάπλατα ένα «παράθυρο», 

απ’ όπου το μάτι σου αντικρίζει άνετα το Ζιουλάτι,

με τη ράχη του - σαν κουρασμένος γέροντας - ακουμπημένη σε πρόποδες βουνού.

Σε στάση, για να φωτογραφίσω το χωριό, ο Ιλίρ μου αφηγείται μια σύντομη ιστορία:

«Μόλις ξεκίνησε ο εκδημοκρατισμός της χώρας, σε περίοδο προεκλογικής εκστρατείας, ο πρώτος λόγος του  υποψήφιου βουλευτή της περιοχής ήταν:

«Ψηφίστε μας κι η υποχρέωσή μας είναι να σας πάμε στην Ευρώπη!».

Ένας γέροντας, που είχε ζήσει έντονα την κατοχή, καθώς και τη δικτατορία…, 

το σώμα του ήταν γεμάτο πληγές, 

σηκώνεται και λέει: 

«Θέλουμε να μας πάτε στη Φουσεμπάρδα!».

(Στο γειτονικό χωριό που ζήλευε).

Να δημιουργηθούν και στο παρατημένο Ζιουλάτι από το πρώην καθεστώς, οι ανέσεις της Φουσεμπάρδα,

που είχε Μεσαία Σχολή, Εμπορικό Συγκρότημα, Μέγαρο Πολιτισμού, δρόμο...

- Στην Ευρώπη να μας πάτε αργότερα - είπε ο γέροντας...


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
19/12/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017