Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΥΟ ΚΟΛΟΣΣΟΙ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΜΠΟΒΙΤΗΣ

Προψές η καταπληκτική εκδήλωση, που διοργανώθηκε από το Δήμο Δρόπολης: προς τιμήν δύο αξέχαστων μορφών - τους σπουδαίους γιατρούς από την περιοχή μας, κορυφαίους επιστήμονες, ουμανιστές, σπάνιες εξέχουσες προσωπικότητες -

με τα βαριά, ασήκωτα ονόματα:

Βασίλης Γιώργης - Παιδίατρος και Βασίλης Λαμποβίτης - Χειρουργός Γυναικολόγος,

μ’ εντυπωσίασε απερίγραπτα, μ’ ενθουσίασε πρωτότυπα.

(Εύγε στην Ευγενία Δέδε, τη χαρισματική, που ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά της!)

Πρόβαλε μπροστά μου έντονα - τη βραδιά αυτή - το μεγαλείο του ανθρωπισμού προς το κοινωνικό σύνολο.

Με τη ζωή και το έργο τους, οι δύο υπέροχοι άνθρωποι - κολοσσοί της ιατρικής επιστήμης - μεταλαμπαδεύουν και μετά το θάνατό τους στις γενεές: γνώσεις, καινοτομία, ήθος, ευθύνη, ιδανικά, στόχους, έμπρακτο έργο…

Είναι η προβολή της θετικότητας.

Σπούδασαν έξω κι όμως γύρισαν πίσω να εργαστούν εντατικά και να διαπρέψουν, όπως και έγινε, στον τόπο τους, όταν στη σημερινή εποχή συμβαίνει το αντίθετο.

Μίλησαν με τη σειρά στην εκδήλωση βράβευσης των δύο αλησμόνητων γιατρών:

Συνάδελφοι, που δούλεψαν μ' αυτούς και διατηρούν όλες τις αρετές τους ως παράδειγμα προς μίμηση..., στελέχη, συγγενείς, συγχωριανοί...

Στο λόγο του ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στ’ Αργυρόκαστρο, Βασίλης Τόλιος εγκωμίασε το έργο, την προσφορά των δύο αξιόλογων προσώπων, στυλοβατών.

Συνέδεσε διπλωματικά το γεγονός αυτό και με τη σημερινή πραγματικότητα ...

Όμως, τη στιγμή που μιλούσε, δεν ξέρω αν είχε υπόψη τη Λόρη - την κόρη του Βασίλη Γιώργη -. Ο οποίος της ζητάει ένα τσουβάλι έγγραφα, για ν’ αποδείξει την ελληνικότητά της.

Και ν’ αποχτήσει μετά την ελληνική ιθαγένεια...

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
11/12/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017