Ψες, αργά τη νύχτα, είχα μια θερμή συνομιλία μ’ έναν συμπατριώτη μας από το Φοινίκι, με διαμονή στην Αμερική.
“Σας παρακολουθώ, μέσω διαδικτύου, βήμα προς βήμα - μου λέει.
Διαβάζω τον “Αντίλογο” κι ενημερώνομαι συνεχώς.
Σας συγχαίρω για τα όσα γράφετε! Για την υπομονή σας και την αγωνιστικότητά σας!
Ρίχνεται γέφυρα με την Πατρίδα.
Επειδή δείχνετε στενά συνδεδεμένος με τον τόπο μας, μπορείτε να μου πείτε , σας παρακαλώ, μετά από μερικά χρόνια ποια θα είναι η τύχη του;”.
Με σκούντησε, μου πείραξε το ευαίσθητο σημείο. Την πληγή. Αυθόρμητα του απηύθυνα το καυτό ερώτημα:
-Σπύρο…, για πες μου προσωπικά εσύ τι θα κάνεις; Κάποια στιγμή θ’ αποφασίσεις να γυρίσεις πίσω στη γενέτειρά σου, στο ωραίο Φοινίκι;
-Δε νομίζω - μου απαντάει.
Χωρίς να σκεφτεί πολύ.
-Δε νομίζεις εσύ, δεν πιστεύσει ο άλλος, στο κόβει με μονοτσεκουριά το όχι ο τρίτος. Τότε ο τόπος θα αδειάσει.
Γιατί από την ξεχωριστή απόφαση - πράξη του καθενός μας, την επιστροφή του στον τόπο του, εξαρτάται η τύχη της μικρής μας Πατρίδας.
Αυτό δειλεί ότι σιγά - σιγά τελειώνουμε … !
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
21/11/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου