Η “ΑΜΑΡΤΙΑ” ΜΟΥ…

Θα σας πω - με το χέρι στην καρδιά - την “αμαρτία” μου.

Που έγινε σε στιγμή εκνευρισμού, όταν είχε ξεχειλίσει κιόλας το ποτήρι της αντοχής μου.

Η αιτία ήταν μία και μοναδική.

Μην πάει ο νου σας κάπου αλλού...!

Βλέποντας στο facebook, ανάμεσα σε πολλούς αόρατους φίλους μου, μπόλικους χωρίς φωτογραφία και συγκεκριμένο όνομα ...

... Σε θέση επίσημων στοιχείων της ταυτότητάς τους μόνο μια σημαία - συνήθως της Βορείου Ηπείρου - χωρίς κανένα αντίκρισμα - μια ανθοδέσμη, ένα τριαντάφυλλο, μια καρδούλα, μια άσχετη, δανεισμένη εικόνα …

...Τίποτε σοβαρό...

Αναρωτήθηκα: "Τι διάολο κάνω εγώ;

Επικοινωνώ με κοπανιστό αέρα;".

Πάνω στο άχτι μου, στο γινάτι μου, άνθρωπος είμαι κι εγώ, ένας απ’ όλους σας, με τα θετικά και τα αρνητικά του, πήρα μιαν απόφαση:  

Να καθαρίσω το χώρο μου. Το “σπίτι” μου.

Η σκούπα μου με μακρύ κοντάρι, μαζί με τα πολλά σκουπίδια, φαίνεται να έβαλε μπροστά και κανένα χρήσιμο αντικείμενο…

Γιάννη Παναγιώτου, καλέ μου φίλε, αν έλεγξες τους διαδικτυακούς σου φίλους και σου λείπω,

δεν σκόπευα ν' απαλλαχτώ από σένα, ποιος ο λόγος, δε με ενόχλησες ποτέ,

σε πήρε σίγουρα κατά λάθος σβάρνα η σκούπα μου πάνω στη δουλειά της.

Σου κάνω εγώ δημοσίως αίτημα, να γίνουμε ξανά διαδικτυακοί φίλοι!

Για να  έχουμε το δικαίωμα της συνέχειας στην άνετη επικοινωνία μεταξύ μας και να σου δοθεί η δυνατότητα να με διαβάζεις όπως πρώτα.

Αφού, όπως λες σε μήνυμά σου προς εμέ, εκτιμάς απεριόριστα τον τρόπο σκέψης μου και γραφής μου.

Για ν' απαλλαχτώ έτσι κι εγώ από την “αμαρτία” μου...!!!

Και να κοιμηθώ ήσυχος.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

24/11/2016