Μιρέλα ΚΟΝΟΜΗ: Σας διαβάζω και σας εκτιμώ βαθύτατα. Βρίσκω και μαθαίνω ενδιαφέροντα
πράγματα από εσάς. Έχω ένα παράπονο, όμως, (σίγουρα δεν είναι μόνο δικό
μου).Όταν όλα ισοπεδώνονται..., εμείς είμαστε οι πρώτοι που το λίθο βαλέτω. Και
μετά μας φταίει ένας Ντούλες... Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας, ας θάψουμε τις
κακίες μας, ας προχωρήσουμε μπροστά, ας δούμε το άπλετο φως και ας αναλογιστούμε
...ήρθαμε σ' αυτό τον κόσμο για να σπείρουμε μόνο το κακό; Έχετε τη δύναμη και
την φωνή. Χρησιμοποιήστε την και για το καλό...όπως πολλές φορές το έχετε
κάνει. Θα σας έγραφα: «Έστω και χωρίς φτερά το αηδόνι πετά».
Γιώργος
ΜΥΤΙΛΗΣ: Τα λόγια περιττά. Ο τόπος άδειασε - αυτό είναι το αποτέλεσμα. Το
αηδόνι μακάρι να πετά, δεν του κόβει κανείς τα φτερά...Με διαβάζεις, Μιρέλα,
αλλά γιατί τώρα τόλμησες να μου γράψεις; Τι σε πείραξε; Εμένα ένα με πειράζει.
Το άδειασμα του τόπου. Κανένα πουγκί, καμιά πολιτική.
Μιρέλα: …Μήπως εγώ κι εσείς έχουμε επιλέξει
το εύκολο. Στην Δερόπολη είσαστε προνομιούχοι. Τι να πει το Πωγώνι, που ένα
δρόμο δεν έχει καταφέρει να κάμει. Μήπως πρώτα βγάζουμε τα μάτια μας και μετά
τα εσώψυχά μας;! Δεν τον ξέρω προσωπικά τον Ντούλε, αλλά απ' ότι έχω καταλάβει
ο πιο σοβαρός είναι. Τίποτα δεν με πείραξε ή μάλλον ναι, τ’ ότι είμαστε όλοι
για τα κλάματα με θυμώνει πολύ. Ας βρούμε τους κατάλληλους να μας κυβερνήσουν,
λοιπόν. Ας ταραχτούμε, αλλά κανείς δεν είναι πρόθυμος να χάσει τον ύπνο του!
Τότε έστω ας στηρίξουμε το καλό!
Γιώργος:
Προσωπικά έχω επιλέξει ένα οχυρό. Να βοηθήσω μέσω κειμένων. Λυπάμαι, όμως, όλες
τις πλευρές που κοντράρονται χωρίς καμιά απόδοση. Διάβασέ με περισσότερο και με
προσοχή, για να βγάλεις αντικειμενικό συμπέρασμα. Μόνο με ένα κείμενο, δεν
μπορείς... Τις ιδέες σου, που δεν είναι κακές, βγάλτες προς
τα έξω να τις διαβάσουν κι άλλοι. Να περάσει και η άλλη άποψη. Πολιτισμένα σκέφτεσαι και γράφεις.
Μιρέλα:
Δεν σας παρακολουθώ πιστά, αλλά απ' ότι έχω καταλάβει κάνετε ωραία κριτική ή με
το γάντι. Προς θεού δεν σας κρίνω, δεν φταίτε εσείς που είμαστε έτσι. Το έχουμε
στο DNA να ζούμε έτσι...Θα περάσουν πολλά χρόνια για ν' αλλάξουμε. Εσείς, όμως,
έχετε την δύναμη να προσφέρετε ελπιδοφόρα μηνύματα. Αυτό εννοούσα. Τώρα δεν
μπορώ...Δεν έχετε άδικο...Σας κάνει επιθετικότερο... Με όλη την συμπάθεια σας
εκτιμώ και ας είμαστε «εχθροί». Ίσως σας εμπνεύσω για το επόμενό σας κείμενο.
Γιώργος:
Ελπιδοφόρα μηνύματα πάνω σε ποια βάση;! Το καταπληκτικό Πωγώνι τελείωσε.
Πώς δεν έκανε κανείς μια σπιθαμή δρόμο, τουλάχιστον, ως την
Πολύτσανη; Θα ήταν έργο ζωής. Πονάω κι υπάρχει στα
κείμενά μου αυτό το ύφος. Με την ελπίδα μην ξυπνήσω κάποιο υπεύθυνο άτομο.
Μιρέλα:
Μόνος του κανείς δεν μπορεί. Περιμένω τα νέα. Αν γίνει ο δρόμος θα πέσουν τα
κοράκια...κι ας μην έχει ψοφίμια ο τόπος.
Ενώ ο
διάλογος κόντευε προς το τέλος, η Μιρέλα μου δείχνει (σε φωτογραφία) μια γέφυρα
της περιοχής…
Γιώργος:
Μην μου πεις ότι αυτή η κατεστραμμένη γέφυρα - στο κακό της χάλι - σε οδηγεί
προς το Χλωμό;!
Μιρέλα:
Αντέχει ακόμα, είναι αγέρωχη. Δείγμα πατριωτισμού και αυτή, φορτισμένη με όλα
τα βάσανα της περιοχής. Ότι είναι μακριά πονάει, ακόμα και τα γεφύρια.
Γιώργος:
Πες μου, σε παρακαλώ, ποιανού «έργο» είναι αυτό;! Κι αν ακόμα πάνω του περνάν
αυτοκίνητα. Γέφυρα του κομμουνισμού, πιστεύω, είναι...
Μιρέλα:
Του πολέμου είναι. Η γέφυρα ίσως να αντέξει και ίσως να
μην πέσει ποτέ..., οι άνθρωποι, όμως, οι από κει, πέφτουν και σηκώνονται κάθε
μέρα. Φταίνε για τη γέφυρα και για το δρόμο της συμφοράς
όλες οι πλευρές. Αλλά, αντί για κριτική, δεν πιάνεται τον Ντέτσικα, μπας και το
σκεφτεί!
Γιώργος: Μιρέλα σε ευχαριστώ για την εποικοδομητική
συζήτηση!
Μιρέλα: Κι εγώ.
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
19/11/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου