Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΔΕ ΘΑ ΒΑΡΑΙΝΟΥΝ ΧΟΡΔΕΣ ΒΑΡΒΑΡΩΝ, ΑΛΛΑ ΕΜΑΣ...

Φιλοξενώ σήμερα στον “Αντίλογο” μια πεντακάθαρη, γνήσια φωνή, ένα σοβαρό, υπεύθυνο  άτομο, που πονάει τον τόπο του και αναλογίζει ευθύνες σε όσους δεν ανταποκρίνονται στο καθήκον τους.

Ένα δημοτικό τραγούδι, που τραγουδιέται σχεδόν σε όλες τις περιοχές μας, λέει:

Σαράντα χρόνια φυλακή,
κόρη μου καλαματιανή.
Λέει στα σίδερα δεμένος:
-Τι κακό ‘καμα ο καημένος;!
Κανείς δεν ήρθε να με δει,
κόρη μου καλαματιανή.
Μόνο μια κο…, μόνο μια κο...
μόνο μια κόρη μοναχή.
Γράφει γράμμα και μου στέλνει
και κρυφά μου παραγγέλνει:
-Ξένε μου το μαντίλι σου,
καημό που’ χουν τα χείλη μου.
Στείλτο μου να σου το πλύνω,
με τα δάκρυα μου που χύνω…!

Είναι ένα τραγούδι που έρχεται από τα βάθη των αιώνων. Όσο παμπάλαιο, άλλο τόσο και επίκαιρο.
Το παλικάρι της φυλακής, η ιδιαίτερη Πατρίδα μας.
Η κόρη που του γράφει και τον νοιάζεται, οι μεμονωμένες φωνές που ακουγόταν και ακούγονται κατά καιρούς υπέρ του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Ως πότε όμως; Σε 20 - 30 - 40 χρόνια το πολύ, το παλικάρι θα έχει χαθεί και η έγνοια της κόρης θα έχει μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο μοιρολόι για άλλη χαμένη Πατρίδα.
Και οι αιτίες δε θα βαραίνουν χορδές βαρβάρων, αλλά εμάς τους ίδιους.
Πρώτων: Εμάς τους επιπόλαιους που θυμόμαστε την Πατρίδα μας μια φορά σε τέσσερα χρόνια, όταν γίνεται εκλογική αναμέτρηση.  Ορισμένοι μας καλούν με ένα 50 - ευρω (έξοδα μεταβίβασης) και πουλάμε την ψήφο μας, τη συνείδησή μας.
(Πόσο φτηνοί είμαστε Θεέ μου!)
Δεύτερων: Τους κοντόφθαλμους πολιτικούς μας, που ποτέ δε συνειδητοποίησαν τη βαρύτητα και τη σημασία της ιστορικής ευθύνης της πράξης τους απέναντι στον τόπο τους. Εκτός... αν εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα.
Και τρίτων: Τους ανθρώπους των γραμμάτων, γενικότερα, τη διανόηση του τόπου μας, που έχει βουλιάξει στον καναπέ της αδιαφορίας, αποποιούμενη της υποχρέωσης να πρωτοστατήσει, να πάρει θέση απέναντι στα πολλά και καυτά ζητήματα της Πατρίδας μας.
Ας ξυπνήσουμε, λοιπόν, από το λήθαργο όσο δεν είναι πια αργά.
Με τη ματιά και το νου πάντα στραμμένο προς το 1991 - 1992.
Άλκης ΝΤΑΛΕΣ
18/11/2016





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.