Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΟΣΟ ΚΡΑΤΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ»

(Ποιητική συλλογή υπό έκδοση)


Τα σποραδικά ξεσπάσματα σε ποιητική μορφή,


που τα ακολούθησαν μετά συνεχόμενες δημοσιεύσεις πειθαρχημένων ποιημάτων, γεμάτα από αγρύπνια, πάθος, πόνο, χαρά, υπομονή, στεναγμό, έρωτα…


- όπως κυμαίνονται οι καταστάσεις στη ζωή μας -


στόχο είχαν να δουν το φως της δημοσιότητας,


να έρθουν σε επαφή με το αναγνωστικό κοινό


μέσω μιας πετυχημένης ποιητικής συλλογής.


Το προσεγμένο ποιοτικό έργο:


«ΟΣΟ ΚΡΑΤΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ»,


τώρα πια είναι μια πραγματικότητα.


Η Έλσα Τζούμπα τώρα είναι ποιήτρια, με υπογραφή και σφραγίδα.


Διαβάζεις με μια ανάσα τα 135 ποιήματά της και με το καθένα «δένεσαι» συναισθηματικά.


Νιώθεις μέσα σου περίεργα. Όμορφα.


Να είναι περιορισμένα τα θέματα - η Έλσα γράφει συνήθως για την αγάπη, για τον έρωτα - και συνέχεια με απλούστατη γλώσσα να αγγίζει, να ερεθίζει, να πρωτοτυπεί, .., αυτό είναι ποιητικό ποιητικό κατόρθωμα.


Δύναμη ψυχής.


Δε θα πω περισσότερα...


Σ’ ένα, όμως, θα επιμείνω:


Σε μια τοποθέτηση, σε ένα χαρακτηρισμό, σε μια εκτίμηση, που προέκυψε μετά την επαφή μου με τα πρώτα σκιρτήματα της ποιήτριας.


Ότι η Έλσα Τζούμπα είναι η σύγχρονη Σαπφώ του τόπου μας.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/11/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017