Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ


Το περασμένο καλοκαίρι συνάντησα - τυχαία - στη Γοραντζή το Βασίλη και την Αρτέμισα Ανδρεάδη.

Παντρεμένοι στο προηγούμενο σύστημα.

Τους έδεσε, τους έκανε μαζί η ίδια δυστυχία…

Ήταν και οι δύο θιγμένοι...

Αυτές τις μέρες ξεφυλλίζοντας το "Αναμνηστικό Λεύκωμα", έκδοση  του Συνδέσμου Συνταξιούχων Ελληνοδιδασκάλων Νομού Αργυρόκαστρου, βρίσκω μέσα στις σελίδες του, ανάμεσα στα πολλά εκρηκτικά ονόματα κι αυτά των γονέων του προαναφερόμενου ζεύγους:

Το Θεόδωρο Μάλλιο και τον Ανδρέα Ανδρίκο (Ανδρεάδη).

Υπογράμμισα στα σύντομα βιογραφικά τους:

Για το Θεόδωρο:

«Τον Δεκέμβριο του 1963 συλλαμβάνεται και μετά από ανακρίσεις και απειλές, δικάζεται και τιμωρείται με φυλάκιση … για «διαφώτιση και προπαγάνδα» κατά του Κόμματος και της Κυβέρνησης…. Τον ξαναπήγαν φυλακή…γιατί δεν έσκυβε το κεφάλι, δεν έλεγε ψέματα και μιλούσε πάντοτε για δικαιοσύνη…»

Για τον Ανδρίκο:

«Στις αρχές του  Σεπτέμβρη του 1960 η Κρατική Ασφάλεια … συλλαμβάνει τον Ανδρέα (Επιθεωρητής του Τμήματος Παιδείας στην επαρχία Αργυρόκαστρου)…δικάστηκε … με θανατική ποινή, με την κατηγορία της «συνεργασίας με τις Ελληνικές Μυστικές Υπηρεσίες»… εκτελέστηκε στις 20 Ιουνίου 1961 κρυφά τα μεσάνυχτα σε άγνωστο για την οικογένεια μέρος ακόμα και σήμερα».

Μετά την ανάγνωση και την καταπληκτική εικόνα που δημιούργησα μέσα μου και για τους δύο δάσκαλους, έφερα στο νου μου ξανά  τους φίλους μου, του καλοκαιριού: 

Το Βασίλη του Ανδρέα και την Αρτέμισα του Θεόδωρου…

Και σκέφτηκα:

-Για να πορευτούν στη δύσκολη ζωή τους, παραγκωνισμένοι από το σύστημα και από την επηρεασμένη κοινωνία, έγιναν τότε μαζί.

Ζευγάρωσαν για ν' αντέξουν.

Δεν ήταν μόνο αυτοί. Ήταν και πολλοί άλλοι, που υπέφεραν ίδιες ή παρόμοιες ανυπόφορες καταστάσεις...

Το σύστημα δολοφονούσε.

Δε ρωτούσε.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
10/11/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017