Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΛΙΓΕΣ ΑΡΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΕΤΣΕ (τον παλιό)...

Απόσπασμα από το συγκλονιστικό βιβλίο του Μηνά Πάρα:
"ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΜΒΕΡ ΧΟΤΖΑ (1945 - 1991), σελίδα 57.
"Ένα απόγευμα φώναξαν τον Βαγγέλη Μέτση. Τον έβγαλαν έξω από τα σίδερα της πόρτας.
Δεν ξέραμε γιατί τον πήραν. Γύρισε ύστερα από δύο ­ τρεις ώρες ή μάλλον τον γύρισαν.
Άνοιξαν τα σίδερα και τον έσπρωξαν μέσα. Δεν μπορούσε να σηκωθεί... Τον βοήθησαν μερικοί φυλακισμένοι και τον έφεραν στο δωμάτιο. Τον ξάπλωσαν κάτω.
Ήταν μόνον με το υποκάμισο, που είχε κολλήσει στο σώμα του. Με δυσκολία του το βγάλαμε. Η ράχη του όλη κατάμαυρη πληγές και αίματα. Με δυσκολία καθαρίσαμε τα αίματα και τον αλείψαμε με λάδι.
Τα πόδια επίσης. Έμεινε αρκετές μέρες ξαπλωμένος, εκτός βέβαια την ώρα του γύρου στην αυλή, οπότε και πεθαμένος να ήταν κανείς, έπρεπε να φέρει γύρο. Και αυτά όλα, επειδή θα απελύετο σε λίγο και έπρεπε να τον...χαιρετίσουν. Μόνον αυτός είχε δικασθεί δύο χρόνια.
Αργότερα, έμαθα, έσπαγε πέτρες στους δρόμους, ως δουλειά δηλαδή. Απέθανε κακήν κακώς. Ας είναι τουλάχιστον ελαφρύ το χώμα του...".

30/10/2016

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα