ΣΤΟ ΚΟΥΤΣΟΥΡΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΠΕΠΕΛΗΣ...

Το facebook μας έβγαλε και δεύτερη φορά, ο λόγος το λέει, για καφέ με το φίλο μου, συνταξιούχο μηχανικό από τη Λεσινίτσα, Δημήτρη ΚΑΓΙΟ.

Εκείνη την ημέρα μιλήσαμε για αρκετές ανησυχίες. Για το πώς πρόκειται, ένα - ένα από αρμόδιο φορέα, να λύνονται τα προβλήματα.

Σταθήκαμε μόνο σε' ένα βασικό. Στον ανεφοδιασμό με πόσιμο νερό της Δρόπολης.

Λέγαμε, ότι αν κάποιος ιθύνοντας είχε λίγο μυαλό, αλλά και θέληση, το μπόλικο νερό του Σελλειού και άλλων πηγών, σίγουρα θα τ' οδηγούσε μέσα σε λίγα χρόνια - μετά την αλλαγή του συστήματος - στο τελευταίο χωριό της περιοχής, στη Δερβιτσάνη.

Και, πάνω απ' όλα, σ' ελεύθερη ροή.

Σιγά - σιγά θα έκανε αυτή τη δουλειά. Πρόσθεσε σωλήνα φέτος, ξεδίψασε μερικά χωριά. Προχώρα πιο πέρα την επόμενη, την μετεπόμενη.

Βάσει ενός καλά μελετημένου σχεδίου.

Στα 26 χρόνια, μην βγει κανείς και μου πει ότι το έργο αυτό δε θα είχε τελειώσει;!

Κι έγιναν όλα αυτά τα χρόνια κολοσσιαία έξοδα:

Σωλήνες από δω, κανάλια από κει. Μεταφορές, μετακομίσεις. Ράβε - ξήλωνε στα εσωτερικά δίκτυα των χωριών. Κάνε γεωτρήσεις, αγόρασε υποβρύχιες αντλίες, επισκεύασε βλάβες, πλήρωνε ρεύμα...

Χωρίς ρεύμα μείνε και χωρίς νερό...

Ενώ θα είχαν πνίγει τα χωριά στο νερό, τώρα ακόμα διψάνε.

(Υπογραμμίστε: Δεν το επέτρεπαν να γίνει αυτό το υδραγωγείο τα συμφέροντα).

Κι ακούμε:

Ο ένας λέει ότι έχει πρόγραμμα να φέρει το νερό στη Δρόπολη από το απόμερο Πωγώνι.

Ο άλλος διατυμπανίζει ότι έχει πρόγραμμα κι αυτός, να φέρει το νερό από το Μάντζιφα της Επισκοπής...

Η Πέπελη - καταγωγή της γυναίκας του φίλου μου, του Δημήτρη, έχει ένα κούτσουρο, στο Μοναστήρι, που βοηθάει το σαλεμένο, τον τρελό.

Τον φέρνει στα καλά του.

Όσους ψηφίζουμε και τους εμπιστευόμαστε το μέλλον μας και των παιδιών μας, πρέπει να τους πάμε εκεί, στο κούτσουρο του Μοναστηριού.

Για να τους έρθουν - αν τους έφυγαν - τα μυαλά στον τόπο.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

31/10/2016