Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΕ ΛΙΓΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ …



Μόλις βλέπεις το εικονιζόμενο σκίτσο του Αλέξανδρου Τσιούρη, αμέσως η φαντασία σου πάει στην ταχύτητα.

Λες: “Κοίτα πόσο γρήγορα έγινε η γυναικεία μορφή!”.

Βγήκε από μέσα του το σκιτσογράφημα - η έμπνευση της στιγμής.

Είχε ολοκληρωθεί το έργο πρώτα στη φαντασία του καλλιτέχνη.

(Ήξερε τι να κάνει ο Αλέξανδρος - είχε ξεκάθαρη τη σκέψη του, την επιλογή του).

Με λίγες γραμμές, με λίγα στοιχεία, μόνο με ένα πέρασμα χεριού,

χωρίς να γυρίσει πίσω, χωρίς να σβήσει, χωρίς να παιδευτεί πολύ, έριξε το πετυχημένο σκίτσο στο χαρτί.

Στο ερώτημα πώς έγινε το σκιτσογράφημα κι αν είναι εύκολο ή δύσκολο αυτό το είδος ζωγραφικής, ο καλλιτέχνης με τα επαγγελματικά εφόδια που διαθέτει, ξεδιάλυνε την απορία μας:  
  
«Πρόκειται για σκίτσο δυο - τριών λεπτών, φιγούρας που αλλάζει στάση ανά τέσσερα πέντε λεπτά, ενώ έχουν προηγηθεί αρκετά πριν από αυτό και αρκετά μετά.

Η ευστοχία της λιτότητας και της πληρότητάς του, οφείλεται στη σχεδιαστική «προθέρμανση» που προηγήθηκε, στο γενικότερο εκφραστικό ύφος της αφαιρετικής - εξπρεσιονιστικής (υποκειμενικής) ματιάς του ζωγράφου και ο περιορισμένος χρόνος, ο οποίος ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά του αισθητικού ενστίκτου, ώστε να επικεντρωθεί στα ουσιώδη μορφοπλαστικά στοιχεία που αναδεικνύουν την γοητεία μίας λιτής και αρμονικής σύνθεσης!

Δεν θεωρείτε εύκολο να αποδίδετε μια μορφή με λίγες γραμμές, απαιτείται συνεχείς επαφή με το σχέδιο, ένα είδος προπόνησης.

Όπως συμβαίνει στο μπάσκετ, όπου η ευστοχία των ελεύθερων βολών είναι αποτέλεσμα συστηματικής προπόνησης!».

Στα ανώτερα, Αλέξανδρε, να ανέβεις πιο ψηλά, σε απάτητες κορυφές, είναι η εγκάρδια μου ευχή!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
07/10/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017