Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΕ ΛΙΓΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ …



Μόλις βλέπεις το εικονιζόμενο σκίτσο του Αλέξανδρου Τσιούρη, αμέσως η φαντασία σου πάει στην ταχύτητα.

Λες: “Κοίτα πόσο γρήγορα έγινε η γυναικεία μορφή!”.

Βγήκε από μέσα του το σκιτσογράφημα - η έμπνευση της στιγμής.

Είχε ολοκληρωθεί το έργο πρώτα στη φαντασία του καλλιτέχνη.

(Ήξερε τι να κάνει ο Αλέξανδρος - είχε ξεκάθαρη τη σκέψη του, την επιλογή του).

Με λίγες γραμμές, με λίγα στοιχεία, μόνο με ένα πέρασμα χεριού,

χωρίς να γυρίσει πίσω, χωρίς να σβήσει, χωρίς να παιδευτεί πολύ, έριξε το πετυχημένο σκίτσο στο χαρτί.

Στο ερώτημα πώς έγινε το σκιτσογράφημα κι αν είναι εύκολο ή δύσκολο αυτό το είδος ζωγραφικής, ο καλλιτέχνης με τα επαγγελματικά εφόδια που διαθέτει, ξεδιάλυνε την απορία μας:  
  
«Πρόκειται για σκίτσο δυο - τριών λεπτών, φιγούρας που αλλάζει στάση ανά τέσσερα πέντε λεπτά, ενώ έχουν προηγηθεί αρκετά πριν από αυτό και αρκετά μετά.

Η ευστοχία της λιτότητας και της πληρότητάς του, οφείλεται στη σχεδιαστική «προθέρμανση» που προηγήθηκε, στο γενικότερο εκφραστικό ύφος της αφαιρετικής - εξπρεσιονιστικής (υποκειμενικής) ματιάς του ζωγράφου και ο περιορισμένος χρόνος, ο οποίος ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά του αισθητικού ενστίκτου, ώστε να επικεντρωθεί στα ουσιώδη μορφοπλαστικά στοιχεία που αναδεικνύουν την γοητεία μίας λιτής και αρμονικής σύνθεσης!

Δεν θεωρείτε εύκολο να αποδίδετε μια μορφή με λίγες γραμμές, απαιτείται συνεχείς επαφή με το σχέδιο, ένα είδος προπόνησης.

Όπως συμβαίνει στο μπάσκετ, όπου η ευστοχία των ελεύθερων βολών είναι αποτέλεσμα συστηματικής προπόνησης!».

Στα ανώτερα, Αλέξανδρε, να ανέβεις πιο ψηλά, σε απάτητες κορυφές, είναι η εγκάρδια μου ευχή!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
07/10/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...