Μετά τον καφέ - μόνο το ένα λεπτό στην τουαλέτα - μου κόστισε "ακριβά".
Το λεωφορείο της γραμμής Αργυρόκαστρο - Αθήνα, που ταξιδεύω συχνά, αναχωρεί και μ' αφήνει στα Γιάννενα...
Πριν ξεκινήσει, ο οδηγός - είναι κανόνας - σαφώς και πρέπει να ελέγξει τους επιβάτες.
Ενώ βρισκόμουν σε αδιέξοδο, μια πανέμορφη σ' εμφάνιση και σε ψυχή κοπελιά ... προσφέρεται και με βοηθάει.
Παίρνει άδεια από τις φίλες της στο μαγαζί που εργάζεται, βάζει μπρος τ' αμάξι της και τρέχουμε μαζί ολοταχώς να πιάσουμε το λεωφορείο...
Ο απρόσεκτος νεαρός οδηγός, που φαίνεται γνωρίζει καλά το δρόμο, έγινε άφαντος.
Πριν φτάσουμε στο Στρατόπεδο, σε λίγο πιάναμε την Άρτα, σταματάμε σε ταβέρνα, απ' όπου τηλεφωνούμε και δρομολογείται η λύση.
Πάνω στον εκνευρισμό μου, στο άγχος μου μονολογούσα μέσα μου:
"Υπάρχει ο άνθρωπος, δε λείπει, είναι αυτό το όμορφο κορίτσι, η Τζένη Αναγνωστάκη".
-Όπως μου συστήθηκε.
Όταν χωρίζαμε κι εξέφραζα κατασυγκινημένος την ευγνωμοσύνη μου, έβγαλα λεφτά να της προσφέρω - έκανε το ταξί - διέσχισε περίπου 60 χιλιόμετρα. Κι άλλα τόσα ήταν η επιστροφή.
- Όχι, μου λέει, τι είναι αυτά...! Αν ήσουν εσύ στη θέση μου το ίδιο δε θα έκανες;!
Η Τζένη έφυγε. Η θωριά της και η πράξη της, όμως, έμειναν.
Για μένα η Τζένη δε θα είναι πια μια ξένη.
Ο ανθρωπισμός της, η καλοσύνη της, η ετοιμότητά της, για να βοηθήσει έναν άγνωστο, δεν ξεχνιούνται εύκολα ...
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
17/10/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου