Η ΜΑΡΙΑ

Τη στρίμωξαν κάποια δυσάρεστα, ανυπόφορα, δυνατά γεγονότα, ατυχίες που προέκυψαν στη ζωή της.

Δεν τα άντεξε και σπάραξε.

Σάλεψε η Μαρία.

Μικρή η οικογένειά της, ο άνδρας της με προβλήματα, αδύναμος.., δεν μπόρεσε κανείς να τη συμμαζέψει.

Ξεσκισμένη, άπλυτη, νηστική, απροστάτευτη έμεινε η Μαρία στα σοκάκια του χωριού.

Αν κάποιος συγχωριανός ψυχοπονιάρης της πρόσφερε ένα κομμάτι ψωμί, λίγο φαγητό,

δεν τα έπαιρνε, δεν τα έτρωγε.

Τα νόμιζε φαρμάκι...

Τα πετούσε πέρα, σε μιαν άκρη.

Ούτε ρούχα έβαζε στ' αδύνατο, ψηλό κορμί της απ' άλλο κορμί.

Θύμωνε, αντιδρούσε...!!!

Φοβούνταν τον συνάνθρωπο, δεν σου μιλούσε, κρυβόταν σ' απόκεντρα στέκια. Συχνά χωρίς κανένα λόγο φώναζε σχιζοφρενικά.

Περίεργο, όταν δούλεψα ένα φεγγάρι ως υπάλληλος σε γραφείο της Επαρχίας Κάτω Δρόπολης, η άρρωστη Μαρία, με περίμενε στη βρύση.

Μου φώναζε, η δόλια, δυνατά όταν μ' αντίκριζε:

"Γιώργο, Γιώργο!!!"... κι έφευγε, έφευγε, έφευγε ... προς τις "οβύρες" .

Μ' έκοβε στη μέση η φωνή της. Με μαχαίρωνε. Μ' εξόντωνε σιγά - σιγά.

Την πόνεσα, τη λυπήθηκα εκείνη την περίοδο, την άρρωστη Μαρία, φοβερά. Τόσο που μου 'βγαινε συχνά στον ύπνο σαν εφιάλτης. Μ' άφηνε άυπνο, μ' έβαζε ώρες σε σκοτούρα.

-Τι πρόκειται να κάνουμε για τη Μαρία; - αναρωτιόμουνα συχνά.

Συνομιλώ με τον έπαρχο, του λέω το και το: Όλη την ιστορία της άρρωστης Μαρίας. Τον ευαισθητοποίησα.

Καταλήξαμε από κοινού: Να οδηγήσουμε την Μαρία, για το καλό της, σε Ψυχιατρική Κλινική.

Δε θυμάμαι καλά. Κάπου το δύο χιλιάδες τρία με τέσσερα θα ήταν που συνέβησαν όλα αυτά...,

Η Μαρία ακόμα ζει. Αν ήταν στο χωριό!!!!!!!

Είναι σε βελτιωμένη κατάσταση, την επισκέπτονται συχνά τα κορίτσια της, βλέπει σε φωτογραφία τ' αγγόνια της, χαίρεται μ' αυτά και γελάει...

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

24/10/2016