Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΚΤΟΠΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΗΣ ΔΡΟΠΟΛΗΣ, ΑΛΛΑ...

Μπροστά στο μεγάλο ζήτημα, στην γενική ανησυχία, στο άγχος για το μέλλον,

στο δίλειμμα:

"Μετά από 25 χρόνια, ποια θα είναι η τύχη μας;

Θα είμαστε στον τόπο μας ή θα έχει ξεριζωθεί και ο τελευταίος εναπομείνοντας",

το γεγονός πού συγκεκριμένα θα εγκατασταθεί το κέντρο του Δήμου Δρόπολης στο Γεωργουτσάτι ή στα Σωφράτικα; πράγματι μοιάζει με ασήμαντη παρέμβαση, με ψεκάδι.

Δεν είναι όμως άστοχη.

Μεν εκτοπίστηκε το κέντρο του Δήμου, βάσει ενός δήθεν σοβαρού σχεδίου προοπτικής, αλλά προσέξτε πώς εξελίσσονται τα πράγματα:

Αγοράστηκε από το Δήμο με περίπου 186 εκατομμύρια λεκ (παλιά) κτιριακή εγκατάσταση (με το οικόπεδο), η οποία δεν αξιοποιήθηκε.

Κατεδαφίστηκε ολοσχερώς για ν' ανεγερθεί καινούργιο μέγαρο.

Όταν στο χωριό αυτό υπάρχει πληθώρα από κενά οικόπεδα.

Κάλλιστα το νέο Δημαρχείο μπορούσε να κτιστεί σ' ένα απ' αυτά.

Τα λεφτά του Δήμου Δρόπολης

(καλά θα ήταν να λεγόταν Δήμος Δρόπολης και Πωγωνίου),

που ξοδεύονται άσκοπα, θα μπορούσαν να πιάσουν τόπο σ' άλλα κοινωφελείς έργα.

Π.χ., να κατασκευάζονταν κομμάτι δρόμου που σ' οδηγεί στην απόμερη περιοχή του Πωγωνίου, παιδικός σταθμός, υγειονομικό κέντρο, γηροκομείο ή οτιδήποτε άλλο απαραίτητο έργο, για τις ανάγκες της περιοχής.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/10/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...