Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΚΤΟΠΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΗΣ ΔΡΟΠΟΛΗΣ, ΑΛΛΑ...

Μπροστά στο μεγάλο ζήτημα, στην γενική ανησυχία, στο άγχος για το μέλλον,

στο δίλειμμα:

"Μετά από 25 χρόνια, ποια θα είναι η τύχη μας;

Θα είμαστε στον τόπο μας ή θα έχει ξεριζωθεί και ο τελευταίος εναπομείνοντας",

το γεγονός πού συγκεκριμένα θα εγκατασταθεί το κέντρο του Δήμου Δρόπολης στο Γεωργουτσάτι ή στα Σωφράτικα; πράγματι μοιάζει με ασήμαντη παρέμβαση, με ψεκάδι.

Δεν είναι όμως άστοχη.

Μεν εκτοπίστηκε το κέντρο του Δήμου, βάσει ενός δήθεν σοβαρού σχεδίου προοπτικής, αλλά προσέξτε πώς εξελίσσονται τα πράγματα:

Αγοράστηκε από το Δήμο με περίπου 186 εκατομμύρια λεκ (παλιά) κτιριακή εγκατάσταση (με το οικόπεδο), η οποία δεν αξιοποιήθηκε.

Κατεδαφίστηκε ολοσχερώς για ν' ανεγερθεί καινούργιο μέγαρο.

Όταν στο χωριό αυτό υπάρχει πληθώρα από κενά οικόπεδα.

Κάλλιστα το νέο Δημαρχείο μπορούσε να κτιστεί σ' ένα απ' αυτά.

Τα λεφτά του Δήμου Δρόπολης

(καλά θα ήταν να λεγόταν Δήμος Δρόπολης και Πωγωνίου),

που ξοδεύονται άσκοπα, θα μπορούσαν να πιάσουν τόπο σ' άλλα κοινωφελείς έργα.

Π.χ., να κατασκευάζονταν κομμάτι δρόμου που σ' οδηγεί στην απόμερη περιοχή του Πωγωνίου, παιδικός σταθμός, υγειονομικό κέντρο, γηροκομείο ή οτιδήποτε άλλο απαραίτητο έργο, για τις ανάγκες της περιοχής.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/10/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.