Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΚΤΟΠΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΗΣ ΔΡΟΠΟΛΗΣ, ΑΛΛΑ...

Μπροστά στο μεγάλο ζήτημα, στην γενική ανησυχία, στο άγχος για το μέλλον,

στο δίλειμμα:

"Μετά από 25 χρόνια, ποια θα είναι η τύχη μας;

Θα είμαστε στον τόπο μας ή θα έχει ξεριζωθεί και ο τελευταίος εναπομείνοντας",

το γεγονός πού συγκεκριμένα θα εγκατασταθεί το κέντρο του Δήμου Δρόπολης στο Γεωργουτσάτι ή στα Σωφράτικα; πράγματι μοιάζει με ασήμαντη παρέμβαση, με ψεκάδι.

Δεν είναι όμως άστοχη.

Μεν εκτοπίστηκε το κέντρο του Δήμου, βάσει ενός δήθεν σοβαρού σχεδίου προοπτικής, αλλά προσέξτε πώς εξελίσσονται τα πράγματα:

Αγοράστηκε από το Δήμο με περίπου 186 εκατομμύρια λεκ (παλιά) κτιριακή εγκατάσταση (με το οικόπεδο), η οποία δεν αξιοποιήθηκε.

Κατεδαφίστηκε ολοσχερώς για ν' ανεγερθεί καινούργιο μέγαρο.

Όταν στο χωριό αυτό υπάρχει πληθώρα από κενά οικόπεδα.

Κάλλιστα το νέο Δημαρχείο μπορούσε να κτιστεί σ' ένα απ' αυτά.

Τα λεφτά του Δήμου Δρόπολης

(καλά θα ήταν να λεγόταν Δήμος Δρόπολης και Πωγωνίου),

που ξοδεύονται άσκοπα, θα μπορούσαν να πιάσουν τόπο σ' άλλα κοινωφελείς έργα.

Π.χ., να κατασκευάζονταν κομμάτι δρόμου που σ' οδηγεί στην απόμερη περιοχή του Πωγωνίου, παιδικός σταθμός, υγειονομικό κέντρο, γηροκομείο ή οτιδήποτε άλλο απαραίτητο έργο, για τις ανάγκες της περιοχής.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/10/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017