Ρίξαμε αρκετή δουλειά, για να 'ρθει το βιβλίο "Ο χορός που μέριασε τη λύπη" στα σκαριά του,
σε δημοσιεύσιμη μορφή.
Για να φτάσει στο αναγνωστικό κοινό.
Όμως νιώθαμε μεγάλη ικανοποίηση, καθώς συντάσσαμε ποιοτικό συγκεντρωμένο υλικό, συνήθως από μαρτυρίες υπερήλικων.
Ακόμα και δημοτικά τραγούδια.
Ένα μεγάλο μέρος του υλικού, καθώς το αξιολογήσαμε - με τη ματιά, τη λογοκρισία του πρώην συστήματος - το κρίναμε ύποπτο, καταδικάσιμο.
Κι όμως η περισυλλογή του και η προστασία του έγινε από το Χρήστο ΓΙΑΝΝΗ εκείνον τον επικίνδυνο καιρό.
Τη χρονική περίοδο που αυτός εργαζόταν ως υπεύθυνος σε Εστία Πολιτισμού του χωριού.
Ήταν τεραστίων διαστάσεων το ρίσκο του.
Ο Βασίλης Νίκας από το Ζερβάτι, που προετοίμασε κι αυτός τότε τη συλλογή:
"Δημοτικά τραγούδια της Ελληνικής Μειονότητας",
μόλις είδε το υλικό, συμβούλεψε το Χρήστο:
"Πρόσεχε, γιατί θα καείς!".
Ορισμένοι, που δε γνωρίζουν ούτε από χωριό, ούτε από ιστορία, δεν ξέρουν καλά να διαβάσουν, κουτσομπολεύουν:
Τάχα ο Τάκης μπερδεύει τα γεγονότα, γράφει ότι θέλει... Βάζει κι από τη τσέπη του ο συγγραφέας.
Άλλοι που μεγάλωσαν μέσα στο βάλτο της Γλύνας, έφαγαν τη ζωή με το κουτάλι κι έχουν ανοιχτό μυαλό, παραπονούνται:
Είπε λίγα ο Τάκης, να είχε γράψει περισσότερα.
Σύγχυση "χωριού με φώτα".
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
29/10/2016
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου