Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΒΑΛΚΑΝΙΟΙ ΛΑΟΙ

(Κοινωνικό θέμα)


Δήθεν σε περνούν σ’ επιτροπή ιατρών...


Για την όραση, την ακοή, τα οστά, το νου - να δουν μήπως σάλεψες ...


Στην Αλβανία όλα αυτά για την ανανέωση της Άδειας Οδήγησης.


Σε στήνουν στην ουρά…, σε ταλαιπωρούν... για να πληρώσεις...


Ρίχνουν οι ειδικοί γιατροί σφραγίδα, υπογραφή σε κρατικό ιατρείο, σε ιδιωτική κλινική, στο δρόμο…


Όπου τους πιάσεις...


Τραβάει αυτή η διαδικασία μέρες στη σειρά.


(Αφού σήμερα λείπει ο ορθοπεδικός, την επόμενη ο ωριλάς…)


Κάποια στιγμή σου μοιάζει ότι τελείωσαν τα βάσανα…


Και παίρνεις βαθιά ανάσα… ουφ γλίτωσα...


Μα τις λες…(;!)


Ρωτάς - αν ασφαλώς σου έμεινε λίγο μυαλό στον τόπο - και βλέπεις να προβάλουν ακόμα ένα σωρό εκκρεμότητες


Ξεκινάς απ’ την αρχή…


Υπογραφή εδώ... από Προϊστάμενο, σφραγίδα εκεί … από Διευθυντή… και στο τέλος ξανά σε ουρά μπροστά σε γκισέ...


Μια λευκή κόλλα δεν υπάρχει που να πάρει η ευχή…


...να τη δίνουν από την αρχή - με γραμμένη όλη τη διαδικασία - για να την έχει οδηγό για τη δουλειά του ο φουκαράς;!


Για να μην τρέχει...


Κόλλα υπάρχει -μυαλό λείπει.


Ο Έλληνας τα πολλά χάλια - τέτοιας μορφής, που ο ίδιος τα προκαλεί - τα λέει Κολοκοτρωνέικα.


Ο Αλβανός - μετά από έλεγχο του εγκεφάλου του - βρίσκει κάλο στο κεφάλι.


Βαλκάνιοι λαοί.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

04/10/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...