"...ΑΠΟ ΚΕΙ ΠΟΥ ΛΑΛΑΕΙ Η ΠΕΡΔΙΚΑ..."

Έφτιαχνε με τα χέρια του χωνί μπροστά στα χείλη του κι "έπαιζε" άνετα κλαρίνο.

Σε προειδοποιούσε, ο μπάρμπα - Νάσιος, με τον όμορφο ήχο, που έμοιαζε της πέρδικας, ότι έφτασα κι είμαι εδώ,

έξω από την πόρτα του σχολείου σας.

Κι εμείς, τότε μαθητές, στο μεγάλο διάλυμα τον επισκεπτόμασταν κι αγοράζαμε - κατά περίοδο - στεγνά νόστιμα σύκα, (με ένα λεκ το ένα),

γλυκά ρόιδα, (5 λεκ τα μικρά, 10 τα μεγάλα, παλιά), κυδώνια που μοσχοβολούσαν, πορτοκάλια...

Ο ψηλός γεμάτος άνδρας με τσαλακωμένο καπέλο, την "πραμάτεια" του την κουβαλούσε σε σακί....

Φθινόπωρο, χειμώνα - αρκετούς μήνες στη σειρά - αυτή τη δουλειά έκανε.

Μ' έσπρωξε η περιέργεια κι ήθελα να μάθω κάποια στιγμή από πού κρατούσε η σκούφια του.

Όταν τον ρώτησα, μου απάντησε πρόθυμα:

"Είμαι από κει που λαλάει η πέρδικα".

Τι ωραία απάντηση, αλλά έλα και να βρεις τον τόπο..."...κει πουλαλάει η πέρδικα...".

Ήταν από τη Μουζίνα, (το διαπίστωσα αμέσως μετά), που έχει πολλές πέρδικες, μάλλον και πετροπέρδικες.

Στο τραγούδι τους, ο μπάρμπα - Νάσιος, ήταν μια επιπλέον όμορφη φωνή.

Στις πλαγιές, στους βράχους, στα ρυάκια, στις κλεισούρες, στην ποταμιά, στα δάση...

Μέσα στο μουντό πράσινο της παρθένας φύσης.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

18/09/2016