ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ

Πριν από μερικά χρόνια για τους πολλούς ζωγράφους της Δερβιτσάνης - μετά από επίσκεψη σ' έκθεση ζωγραφικής - έγραψα εκτενέστατο κείμενο στο “Λαϊκό Βήμα” εκείνης της εποχής.

Όμως... ποτέ δεν κάθισα να δω συγκεκριμένα πόσοι είναι οι ζωγράφοι... Να τους μετρήσω.

Ο Θοδωρής Ράιδος πρόσφατα κατέληξε σ' έναν αριθμό.

(Σε περίπου 32 ζωγράφους - ο ένας καλύτερος από τον άλλο - βάζει μέσα και τον εαυτό του).

Ξεκινάει από το Θεοδόση Γιούση (συγχωριανό τον θεωρεί και αυτόν) το Γιώργο Οικονομίδη και τερματίζει στον ταλαντούχο, Στέλιο Ράιδο. - Τον απόφοιτο Πανεπιστημίου Εικαστικών Τεχνών, που βρίσκεται σε περίοδο μεταπτυχιακών σπουδών -.

Όλοι έχουμε το ζωγράφο, τον τραγουδιστή, τον ηθοποιό, το δάσκαλο, το γιατρό, το σιδερά, το χτίστη, το μαραγκό… μέσα μας.

Το θέμα είναι ποιος θα επηρεάσει αποτελεσματικά, για να εκτοξευτεί - εξωτερικευτεί ένα συγκεκριμένο επάγγελμα.

Και ο καθένας ν' ασχοληθεί μόνο μ’ αυτό, που του αρμόζει περισσότερο στην όλη πορεία της ζωής του.

Στην πανέμορφη Δερβιτσάνη - παίζει βασικό ρόλο και η ομορφιά της - περισσότερο - ο ζωγράφος ξυπνάει το ζωγράφο…!!!

Ένα μεγάλο και ελκυστικό χωριό, δεν μπορεί να μην βγάζει καλλιτέχνες...

(Ο πίνακας ζωγραφικής είναι έργο του Γιώργου Οικονομίδη. Τον δανείστηκα από το προσωπικό αρχείο του Κυριάκου Οικονομίδη).

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

22/09/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να « ρέει » αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου