Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ

Πριν από μερικά χρόνια για τους πολλούς ζωγράφους της Δερβιτσάνης - μετά από επίσκεψη σ' έκθεση ζωγραφικής - έγραψα εκτενέστατο κείμενο στο “Λαϊκό Βήμα” εκείνης της εποχής.

Όμως... ποτέ δεν κάθισα να δω συγκεκριμένα πόσοι είναι οι ζωγράφοι... Να τους μετρήσω.

Ο Θοδωρής Ράιδος πρόσφατα κατέληξε σ' έναν αριθμό.

(Σε περίπου 32 ζωγράφους - ο ένας καλύτερος από τον άλλο - βάζει μέσα και τον εαυτό του).

Ξεκινάει από το Θεοδόση Γιούση (συγχωριανό τον θεωρεί και αυτόν) το Γιώργο Οικονομίδη και τερματίζει στον ταλαντούχο, Στέλιο Ράιδο. - Τον απόφοιτο Πανεπιστημίου Εικαστικών Τεχνών, που βρίσκεται σε περίοδο μεταπτυχιακών σπουδών -.

Όλοι έχουμε το ζωγράφο, τον τραγουδιστή, τον ηθοποιό, το δάσκαλο, το γιατρό, το σιδερά, το χτίστη, το μαραγκό… μέσα μας.

Το θέμα είναι ποιος θα επηρεάσει αποτελεσματικά, για να εκτοξευτεί - εξωτερικευτεί ένα συγκεκριμένο επάγγελμα.

Και ο καθένας ν' ασχοληθεί μόνο μ’ αυτό, που του αρμόζει περισσότερο στην όλη πορεία της ζωής του.

Στην πανέμορφη Δερβιτσάνη - παίζει βασικό ρόλο και η ομορφιά της - περισσότερο - ο ζωγράφος ξυπνάει το ζωγράφο…!!!

Ένα μεγάλο και ελκυστικό χωριό, δεν μπορεί να μην βγάζει καλλιτέχνες...

(Ο πίνακας ζωγραφικής είναι έργο του Γιώργου Οικονομίδη. Τον δανείστηκα από το προσωπικό αρχείο του Κυριάκου Οικονομίδη).

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/09/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017