Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΙ ΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΕΙ Ο MICHEL SETBOUN

- Ευχαριστούμε θερμά την κα Ελεάνα ΖΙΑΚΟΥ, που διοργάνωσε την εκδήλωση -
Τη φωτογραφική έκθεση του Michel Setboun, αν τη δεις προσεκτικά, με απόλυτη αυτοσυγκράτηση, με ηρεμία κι αν είσαι κιόλας γνώστης της καλλιτεχνικής φωτογραφίας, σου κόβεται πραγματικά η ανάσα.
Ο ταλαντούχος Γάλλος φωτογράφος με το γκρέμισμα των θρησκευτικών μνημείων στον τόπο μας από το 67 και μετά
και την επανόρθωση της αδικίας το ’90,
με την περίεργη οπτική γωνία του, τον υψηλό επαγγελματισμό του, την ευαισθησία του…, μας ταξίδεψε σε δύο συστήματα.
Σε εκείνο της καταστροφής και σε ετούτο της επανόρθωσης …
Λυπηθήκαμε με τα ερείπια, τις σωριασμένες κολόνες, τις κατεστραμμένες σκεπές σε ναούς και μοναστήρια…, σκεπασμένα από το μουντό γκρίζο φως
Αλλά και χαρήκαμε συνάμα με την επαναφορά της ελπίδας, τον ενθουσιασμό των πιστών, τα αναμμένα κεριά, την αντίσταση, την αγάπη
Σωστά μπήκαν σε λόγους και κηρύγματα (στην εκδήλωση) οι αναστυλώσεις και τα εγκαίνια ακόμα και των Καθεδρικών Ναών σε Τίρανα και Αργυρόκαστρο
Όμως… ας μην ξεχνάμε ότι παρόμοιες εικόνες ντροπής - είναι παρά πολλές - ο Michel μπορεί να τραβήξει ακόμα και σήμερα σε πολλά σημεία του τόπου μας
Και να εμπλουτίσει με αυτές το «Νέο Χρονικό της Δερόπολης».
Όπως στο Μοναστήρι της Γοραντζής, της Δερβιτσάνης, στην εκκλησία της Παναγιάς ανάμεσα Άνω και Κάτω Επισκοπής…
Έχουμε κατεστραμμένες εκκλησίες που ανεγέρθηκαν μαζί με την Αγιά Σοφιά.
Κοίτα τι ρίζα βαθιά…!!!
Σήμερα η καταστροφή δεν γίνεται από το σύστημα, αλλά από τον συνάνθρωπό μας, που αμελεί.
Από τους ανάλογους υπεύθυνους φορείς, που δεν προσέχουν ή αδιαφορούν… !!! !!!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
09/08/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017