Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΜΑ… ΑΦΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΤΟ ΓΡΑΝΑΖΙ…!!!».

Η Ελλάδα κατρακυλάει, σωριάζεται ασταμάτητα...

Τάξη, κανόνας, εφαρμογή σχεδίου, για την πολυπόθητη ανάκαμψη, δεν φαίνεται πουθενά.

Κυριαρχεί ακόμα η απατεωνιά, η οποία  είναι πιο έντονη κι έχει ως προσοδοφόρο, γόνιμο έδαφος την πολύπλευρη κρίση.

Η διάβαση της Κακαβιάς είναι ένα από τα πολλά σημεία σφυγμομέτρησης 

- κόμβος που δείχνει έμπρακτα, χειροπιαστά το πρόσωπο της άρπας.

Φίλος μου Αλβανός μου ομολογεί ένα πρόσφατο επεισόδιο ντροπής:

«Στον έλεγχο που έκανε ο αστυνομικός, διαπίστωσε ένα ασήμαντο πρόβλημα στα χαρτιά του ΙΧ (γιώτα χι) μου.

Απ' το οποίο δεν γινόταν πισωγύρισμα...

Βρήκε αφορμή κι άρχισε να με πιέζει.

Δεν σφράγιζε, δεν υπέγραφε, δεν μου άνοιγε δρόμο για να πάω στον προορισμό μου,
στην Πάργα για διακοπές 

- για οικογενειακή παραθέριση.

Με εγκλώβισε…

Ο συνάδελφός του στην άλλη πλευρά του γκισέ, που παρακολουθούσε προσεκτικά την παράσταση, με πλησιάζει και μου λέει χαμηλόφωνα:

-Μα αφού ξέρεις πώς δουλεύει το γρανάζι;! Θέλει λάδωμα…!!! Τι κάνεις εσύ, που είσαι και παλιός στο κουρμπέτι;! (Με αυτόν είχα συναντηθεί ξανά). Αν το ‘κανες από την αρχή κι εσύ θα είχες ξεμπερδέψει κι εμείς δεν θα στεναχωριόμασταν…

Ταυτοχρόνως είχε πάρει τα χαρτιά από το συνάδελφό του και τα ταχτοποιούσε με την ησυχία του...     

Μάγκικα ο δεύτερος αστυνομικός κατάφερε κι έβαλε το χέρι στη τσέπη μου. 

Και πήρε τον «καφέ» του».

…Έτσι όμως, η Ελλάδα πηγαίνει ανάποδα.
 

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

03/08/2016 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017