Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΜΑ… ΑΦΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΤΟ ΓΡΑΝΑΖΙ…!!!».

Η Ελλάδα κατρακυλάει, σωριάζεται ασταμάτητα...

Τάξη, κανόνας, εφαρμογή σχεδίου, για την πολυπόθητη ανάκαμψη, δεν φαίνεται πουθενά.

Κυριαρχεί ακόμα η απατεωνιά, η οποία  είναι πιο έντονη κι έχει ως προσοδοφόρο, γόνιμο έδαφος την πολύπλευρη κρίση.

Η διάβαση της Κακαβιάς είναι ένα από τα πολλά σημεία σφυγμομέτρησης 

- κόμβος που δείχνει έμπρακτα, χειροπιαστά το πρόσωπο της άρπας.

Φίλος μου Αλβανός μου ομολογεί ένα πρόσφατο επεισόδιο ντροπής:

«Στον έλεγχο που έκανε ο αστυνομικός, διαπίστωσε ένα ασήμαντο πρόβλημα στα χαρτιά του ΙΧ (γιώτα χι) μου.

Απ' το οποίο δεν γινόταν πισωγύρισμα...

Βρήκε αφορμή κι άρχισε να με πιέζει.

Δεν σφράγιζε, δεν υπέγραφε, δεν μου άνοιγε δρόμο για να πάω στον προορισμό μου,
στην Πάργα για διακοπές 

- για οικογενειακή παραθέριση.

Με εγκλώβισε…

Ο συνάδελφός του στην άλλη πλευρά του γκισέ, που παρακολουθούσε προσεκτικά την παράσταση, με πλησιάζει και μου λέει χαμηλόφωνα:

-Μα αφού ξέρεις πώς δουλεύει το γρανάζι;! Θέλει λάδωμα…!!! Τι κάνεις εσύ, που είσαι και παλιός στο κουρμπέτι;! (Με αυτόν είχα συναντηθεί ξανά). Αν το ‘κανες από την αρχή κι εσύ θα είχες ξεμπερδέψει κι εμείς δεν θα στεναχωριόμασταν…

Ταυτοχρόνως είχε πάρει τα χαρτιά από το συνάδελφό του και τα ταχτοποιούσε με την ησυχία του...     

Μάγκικα ο δεύτερος αστυνομικός κατάφερε κι έβαλε το χέρι στη τσέπη μου. 

Και πήρε τον «καφέ» του».

…Έτσι όμως, η Ελλάδα πηγαίνει ανάποδα.
 

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

03/08/2016 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...