Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΑΔΡΑ... ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ Ή ΟΧΙ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ...

(...Σαν να είμαστε η τελευταία τρύπα της φλογέρας)

Από​ ​το​ ​διπλανό​ ​τραπέζι,​ ​στο​ ​ευρύχωρο​ ​καλλωπισμένο​ ​προαύλιο​ ​της​ ​φημισμένης​ ​οικογενειακής
ταβέρνας​ ​του​ ​Στέφανου​ ​Γιωβάνη​ ​στο​ ​Γεωργουτσάτι,​ ​ενώ​ ​πίνω​ ​ένα​ ​γνήσιο​ ​τσίπουρο​ ​με​ ​γευστικό
μεζεδάκι,​ ​έρχεται​ ​στ’​ ​αυτί​ ​μου​ ​ο​ ​διάλογος​ ​που​ ​ακολουθεί:

“Λέει​ ​ξεκάθαρα​ ​ο​ ​ΣΥΡΙΖΑ,​ ​πονάει​ ​ή​ ​δεν​ ​πονάει​ ​το​ ​γεγονός:

Πρέπει​ ​να​ ​πληρείς​ ​τα​ ​κριτήρια​ ​ανασφάλιστε​ ​Βορειοηπειρώτη​ ​υπερήλικα,​ ​για​ ​να​ ​πάρεις​ ​το
Επίδομα​ ​Κοινωνικής​ ​Αλληλεγγύης".

Κριτήρια​ ​κομμένα​ ​-​ ​ραμμένα​ ​στην​ ​παράλογη​ ​λογική​ ​της​ ​σημερινής​ ​Ελληνικής​ ​Κυβέρνησης.

“Αυτοί​ ​μείωσαν​ ​τις​ ​συντάξεις​ ​τους,​ ​πώς​ ​να​ ​προσέξουν​ ​εμάς.​ ​​ ​Σηκώνουν​ ​ανάχωμα,​ ​μας
εξαιρούν,​ ​μας​ ​διαφοροποιούν,​ ​μας​ ​υποτιμούν...

Εμείς​ ​τους​ ​δίνομε​ ​την​ ​αφορμή,​ ​το​ ​δικαίωμα,​ ​με​ ​τη​ ​στάση​ ​μας,​ ​την​ ​κατάντια​ ​μας​ ​και​ ​μας
χειρίζονται​ ​σαν​ ​να​ ​είμαστε​ ​η​ ​τελευταία​ ​τρύπα​ ​της​ ​φλογέρας...”.

Ακούγοντας​ ​το​ ​διάλογο​ ​αυτό​ ​ανάμεσα​ ​δύο​ ​ταλαιπωρημένων​ ​Άνω​ ​Δροπολιτών​ ​κάτω​ ​από​ ​το
βαθύσκιωτο​ ​πλατάνι,​ ​πήγε​ ​ο​ ​νους​ ​μου​ ​στην​ ​αδιαφορία​ ​των​ ​εκπροσώπων​ ​μας.

Τρέχουν​ ​οι​ ​υπερήλικες​ ​ν’​ ​αποκομίσουν​ ​τα​ ​δικαιολογητικά.​ ​(Ακολουθεί ο ένας τον άλλο σαν τα πρόβατα).

Πληρώνουν​ ​αδρά: ​

Χαρτιά, σφραγίδες,​ ​εισιτήρια,​ ​μεταφράσεις... διάφορες υπηρεσίες...​

​χωρίς​ ​να​ ​ξέρουν​ ​καν θα​ ​πάρουν​ ​ή​ ​όχι​ ​τα​ ​τρίμματα…

Κανείς​ ​δεν​ ​τους​ ​ενημερώνει,​ ​δεν​ ​τους​ ​συμβουλεύει​...

Δεν τους συμπαραστέκεται.

Τι​ ​αδιαφορία!!!

Τι​ ​ορφάνια​ ​είναι​ ​αυτή!!!


Γιώργος​ ​ΜΥΤΙΛΗΣ
29/08/2016


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...