Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ «ΕΣΒΗΣΕ» ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΣΕΡΚΟΒΙΤΣΑ;!

(Ο Παππάς ή ο Χρήστου;!)
Ώσπου να μάθω από πρώτο χέρι όλη την αλήθεια
- σχηματίσω τη σωστή εικόνα -
μέρες τώρα «περνούσαν» πάνω από το κεφάλι μου τα αεροσκάφη - του Προέδρου της εγκλωβισμένης Ομόνοιας - Λεωνίδα ΠΑΠΠΑ
κι «έσβηναν» πυρκαγιές στην Τσερκοβίτσα, στα Ριζά.
Μ’ είχε κατακλείσει κυριολεκτικά η ψευδαίσθηση…
Είχαν αποτυπωθεί στο νου μου οι φωτογραφίες που ανάρτησε στο facebook ο Πρόεδρος, τα βιντεάκια, τα SOS που έκπεμπε… και τα ευχαριστήρια εξ ονόματος της Ομόνοιας προς την Ελληνική Κυβέρνηση, που ανταποκρίθηκε εγκαίρως στην έκκλησή του, κλπ, κλπ.
Κι όμως η μάχη - μάθετε αγαπητοί μου αναγνώστες - δόθηκε δυναμικά από το Δήμο Φοινικαίων.
Το Λεωνίδα Χρήστου και τους συνεργάτες του.
Έχω στη διάθεσή μου κατεβατό μήνυμα, ολόκληρη έκθεση από το Δήμαρχο, που εξηγεί λεπτομερώς όλη την πάλη, την ένταση εκείνων των ημερών, για να αποφευχθεί η καταστροφή.
Αναφέρει τα τηλεφωνήματα προς όλες τις κατευθύνσεις, τα μηνύματα, τις πιθανές παρεμβάσεις και τη συνεργασία με Τόλιο, Καχριμάνη, Βασιλάκη, Μπορνόβα, Μάρτο…
Μετράει και τις πληγές:
Κάηκαν περίπου 1000 εκτάρια βοσκότοποι, 2500 χιλιάδες λιόδεντρα και 600 καρποφόρα δέντρα.
…Ευτυχώς δεν υπήρξαν απώλειες σε ανθρώπινες ζωές ούτε σε σπίτια…
Κανένας συντονισμός δεν υπήρξε μεταξύ Δήμου και Ομόνοιας, για να δικαιολογηθεί η αερολογία του Λεωνίδα Παππά για αεροσκάφη, πυροσβέστες, και λοιπά…
Το περίεργο σε ετούτη την υπόθεση είναι ότι ο ένας Λεωνίδας - ο Πρόεδρος της Ομόνοιας, πάλεψε να εκτοπίσει την τεράστια προσπάθεια του άλλου Λεωνίδα - του Δήμαρχου.
Οι δύο από ίδιο χωριό: Το Αλύκο.
Να την καρπωθεί αυτός.
Η Ομόνοια που ούτε είχε ούτε έχει δράση, αλλά απόδραση.

«Έσβησε» η φωτιά αλλά «άναψε» ο καυγάς...

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
16/08/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017