Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΩΦΕΛΟΙ ΔΙΑΞΙΦΙΣΜΟΙ ΣΕ ΧΕΡΣΑ ΓΗΣ

(Για το Θύμιο ΛΩΛΛΗ και το Λευτέρη ΤΑΛΛΙΟ;!)


Πρώτα θα σας πω ότι το ζήτημα, που θα θέσω σε τούτο κείμενο, απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και μόρφωση, ασφαλώς και μεγαλοκαρδία στο χειρισμό του.


Τίθεται καθήκον να το αναλύσουν και να πάρουν συγκεκριμένη θέση μόνο μελετητές, αρμόδια πρόσωπα.


Οι φανατικοί και οι τυχοδιώκτες, που προσπαθούν να γαντζωθούν ακόμα και πίσω από νεκρούς με την λανθασμένη αντίληψη, μην επωφεληθούν προσωπικά, να βουβαθούν!
 
Επικρατεί σύγχυση. Μάλλον ριζική διαφωνία.


Μεταξύ «δεξιών» μας, που έχουν σαν σημαία το Θύμιο Λώλλη και «αριστερών»,  που ασπάζονται την ιδεολογία και τον αγώνα του Λευτέρη Τάλλιου.


Το "λημέρι" των διαφωνούντων - αντίπαλων πλευρών - είναι στο Βούρκο και τα Ριζά.


Οι δροπολίτες δεν αναμιγνύονται.


Ζουν σε άλλο πλανήτη…


Θύμιος και Λευτέρης σε εκείνη την ταραγμένη εποχή, ο καθένας ξεχωριστά ακολούθησε το δικό του δρόμο, για ένα καλύτερο μέλλον του τόπου και του κόσμου μας.


Εντάχθηκαν, βάσει του πιστεύω τους, σε αντίπαλα στρατόπεδα.


«Πετύχαμε» τότε σαν μειονότητα το γνωστό αποτέλεσμα.


Μείναμε μέσα στην αλβανική επικράτεια κι υποστήκαμε τα καθέκαστα.


Αν πράτταμε διαφορετικά, στήριζε ενωμένη η μειονότητα μόνο μια πλευρά, δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα, τι θα προέκυπτε στη συνέχεια.
Ποια θα ήταν η τύχη μας.


Ας μην κάνουν ορισμένοι τον προφήτη, τον παντογνώστη.
 
Κι αναλογίζουν μονόπλευρα τις ευθύνες.


Γίνεται κιόλας αυτή η επιζήμια, ανώφελη διαμάχη σ' έναν καιρό που εκκενώσαμε από μόνοι μας τον τόπο μας

και μοιραστήκαμε εθελοντικά σε χίλια δυο πολιτικά στρατόπεδα.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
21/07/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017