Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝΩΦΕΛΟΙ ΔΙΑΞΙΦΙΣΜΟΙ ΣΕ ΧΕΡΣΑ ΓΗΣ

(Για το Θύμιο ΛΩΛΛΗ και το Λευτέρη ΤΑΛΛΙΟ;!)


Πρώτα θα σας πω ότι το ζήτημα, που θα θέσω σε τούτο κείμενο, απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και μόρφωση, ασφαλώς και μεγαλοκαρδία στο χειρισμό του.


Τίθεται καθήκον να το αναλύσουν και να πάρουν συγκεκριμένη θέση μόνο μελετητές, αρμόδια πρόσωπα.


Οι φανατικοί και οι τυχοδιώκτες, που προσπαθούν να γαντζωθούν ακόμα και πίσω από νεκρούς με την λανθασμένη αντίληψη, μην επωφεληθούν προσωπικά, να βουβαθούν!
 
Επικρατεί σύγχυση. Μάλλον ριζική διαφωνία.


Μεταξύ «δεξιών» μας, που έχουν σαν σημαία το Θύμιο Λώλλη και «αριστερών»,  που ασπάζονται την ιδεολογία και τον αγώνα του Λευτέρη Τάλλιου.


Το "λημέρι" των διαφωνούντων - αντίπαλων πλευρών - είναι στο Βούρκο και τα Ριζά.


Οι δροπολίτες δεν αναμιγνύονται.


Ζουν σε άλλο πλανήτη…


Θύμιος και Λευτέρης σε εκείνη την ταραγμένη εποχή, ο καθένας ξεχωριστά ακολούθησε το δικό του δρόμο, για ένα καλύτερο μέλλον του τόπου και του κόσμου μας.


Εντάχθηκαν, βάσει του πιστεύω τους, σε αντίπαλα στρατόπεδα.


«Πετύχαμε» τότε σαν μειονότητα το γνωστό αποτέλεσμα.


Μείναμε μέσα στην αλβανική επικράτεια κι υποστήκαμε τα καθέκαστα.


Αν πράτταμε διαφορετικά, στήριζε ενωμένη η μειονότητα μόνο μια πλευρά, δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα, τι θα προέκυπτε στη συνέχεια.
Ποια θα ήταν η τύχη μας.


Ας μην κάνουν ορισμένοι τον προφήτη, τον παντογνώστη.
 
Κι αναλογίζουν μονόπλευρα τις ευθύνες.


Γίνεται κιόλας αυτή η επιζήμια, ανώφελη διαμάχη σ' έναν καιρό που εκκενώσαμε από μόνοι μας τον τόπο μας

και μοιραστήκαμε εθελοντικά σε χίλια δυο πολιτικά στρατόπεδα.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
21/07/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...