Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΟΤΑΝ ΕΚΤΙΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΣΤΡΟ…

Να ασχοληθεί με το αντικείμενο που γνώριζε καλά ήταν η πρώτη του σκέψη…
-Θα ανοίξω τυπογραφείο - είπε.
Και το άνοιξε.
Ζήτησε όνομα αναγνώρισης στη συνέχεια το μικρό μέτωπο εργασίας.
Η μικρή φωλιά.
Ο Ilir τη βάπτισε «Τυπογραφείο Argjiro».
Έφτιαξε και το έμβλημα, για να καθιερώσει καλύτερα αυτό που έστησε.
Καλογραμμένο το όνομα μπροστά και πίσω σε φόντο - σε γραφική μορφή - το αρχαίο κάστρο.
Όλα αυτά το 2002 στο ξεκίνημα της δουλειάς σε έναν ασφυκτικά στενό χώρο.
Έκανες μαύρα μάτια να ‘βλεπες να περνάει το πράκι πελάτης, αλλά και με τι μηχάνημα να τον εξυπηρετούσες;!
Όλα αυτά τώρα είναι παρελθόν, ένα μακρινό όνειρο…
Η επιχείρηση τράνεψε,
ανέβηκε ψηλά.
Τόσο ψηλά που δε στο χωρεί εύκολα ούτε η φαντασία.
Τεράστιο το άλμα της,
κάθε μέρα προχωράει, τρέχει…
«Γκρέμισε» πίσω από το φόντο το πέτρινο, αρχαίο Κάστρο, από τη στιγμή που έκτισε με πολύ κόπο και υπομονή το δικό της κάστρο.
Το κάστρο της ραγδαίας και ασταμάτητης ανάπτυξης.

 Της σύγχρονης εξέλιξης.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
09/ο7/2016

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα