Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΠΙΑΣΤΕ ΤΟ ΒΟΔΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ!»

Τελευταία συνόδευσα στον «Αντίλογο» μερικά κείμενά μου με τα έξι πρόσωπα: 

Παππά, Ντούλε, Κίτσιο, Αγγέλη, Μάρτο και Τάβο, 

σε φωτομοντάζ - κοινή φωτογραφία.

Σκέφτηκα ότι έτσι κάλυπτα καλύτερα το πολιτικό περιεχόμενό τους.

Περνούσα καλύτερα το πολιτικό μήνυμα…

Ερέθισα άθελα, όμως, ορισμένους αναγνώστες μου.

Τους εκνεύρισα.

Ένας - δεν αναφέρω τ’ όνομά του λόγω έλλειψης συγκατάθεσης - εξ’ ονόματος συγκεκριμένης ομάδας, μου στέλνει - σε γραπτό μήνυμα - το παράπονο:

«Πρωτότυπη η πρωτοβουλία σας, κύριε Γ.Μ….., αυτή του καφέ, της συνάντησης με τους πολιτικούς μας στο σπίτι σας. Να συνομιλούσατε για την κατάντια του τόπου μας. 

Όμως στις έξη επιλεγμένες πολιτικές φάτσες που αναρτείτε συνέχεια, μας βρίσκετε απέναντι.

Πετάτε τις πέντε φάτσες σε κάλαθο αχρήστων και ασχοληθείτε μόνο με αυτή του Λεωνίδα Παππά. 

Αυτός είναι Πρόεδρος της Ομόνοιας και φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη. 

Πρέπει να βάλει στο χώρο μας τάξη...

Πιάστε το βόδι από τα κέρατα δυνατά κι όχι από την ουρά…».

Το μήνυμα αυτό με έβαλε σε σκέψη:

Τα ίδια ζητάει η πλειοψηφία της Βορειοηπειρωτικής κοινωνίας. Να λυθεί εδώ και τώρα το κρίσιμο ζήτημα του περίεργου γρίφου: 

Ομόνοια (παύλα) ΚΕΑΔ. 

Και ν’ αναβαθμιστεί επειγόντως η Εθνική μας Οργάνωση σε Εθνικό Κόμμα… Αφού μέχρι στιγμής είναι οργάνωση, δομή του ΚΕΑΔ.

Αλλά ο Λεωνίδας σιωπά. Μάλλον κρύβεται.

Αφού δε βγαίνει να ανακοινώσει με γενναιότητα το επόμενο βήμα, τη δρομολόγηση ραγδαίων εξελίξεων, ας παραιτηθεί.

Ο τόπος είναι κατακουρασμένος, καταπιεσμένος, ταπεινωμένος, αγανακτισμένος..., δεν αντέχει πλέον, δεν επιτρέπει καμιά χρονοτριβή.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/07/2016






        


  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.