Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΠΙΑΣΤΕ ΤΟ ΒΟΔΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ!»

Τελευταία συνόδευσα στον «Αντίλογο» μερικά κείμενά μου με τα έξι πρόσωπα: 

Παππά, Ντούλε, Κίτσιο, Αγγέλη, Μάρτο και Τάβο, 

σε φωτομοντάζ - κοινή φωτογραφία.

Σκέφτηκα ότι έτσι κάλυπτα καλύτερα το πολιτικό περιεχόμενό τους.

Περνούσα καλύτερα το πολιτικό μήνυμα…

Ερέθισα άθελα, όμως, ορισμένους αναγνώστες μου.

Τους εκνεύρισα.

Ένας - δεν αναφέρω τ’ όνομά του λόγω έλλειψης συγκατάθεσης - εξ’ ονόματος συγκεκριμένης ομάδας, μου στέλνει - σε γραπτό μήνυμα - το παράπονο:

«Πρωτότυπη η πρωτοβουλία σας, κύριε Γ.Μ….., αυτή του καφέ, της συνάντησης με τους πολιτικούς μας στο σπίτι σας. Να συνομιλούσατε για την κατάντια του τόπου μας. 

Όμως στις έξη επιλεγμένες πολιτικές φάτσες που αναρτείτε συνέχεια, μας βρίσκετε απέναντι.

Πετάτε τις πέντε φάτσες σε κάλαθο αχρήστων και ασχοληθείτε μόνο με αυτή του Λεωνίδα Παππά. 

Αυτός είναι Πρόεδρος της Ομόνοιας και φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη. 

Πρέπει να βάλει στο χώρο μας τάξη...

Πιάστε το βόδι από τα κέρατα δυνατά κι όχι από την ουρά…».

Το μήνυμα αυτό με έβαλε σε σκέψη:

Τα ίδια ζητάει η πλειοψηφία της Βορειοηπειρωτικής κοινωνίας. Να λυθεί εδώ και τώρα το κρίσιμο ζήτημα του περίεργου γρίφου: 

Ομόνοια (παύλα) ΚΕΑΔ. 

Και ν’ αναβαθμιστεί επειγόντως η Εθνική μας Οργάνωση σε Εθνικό Κόμμα… Αφού μέχρι στιγμής είναι οργάνωση, δομή του ΚΕΑΔ.

Αλλά ο Λεωνίδας σιωπά. Μάλλον κρύβεται.

Αφού δε βγαίνει να ανακοινώσει με γενναιότητα το επόμενο βήμα, τη δρομολόγηση ραγδαίων εξελίξεων, ας παραιτηθεί.

Ο τόπος είναι κατακουρασμένος, καταπιεσμένος, ταπεινωμένος, αγανακτισμένος..., δεν αντέχει πλέον, δεν επιτρέπει καμιά χρονοτριβή.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/07/2016






        


  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017