Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΠΙΑΣΤΕ ΤΟ ΒΟΔΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ!»

Τελευταία συνόδευσα στον «Αντίλογο» μερικά κείμενά μου με τα έξι πρόσωπα: 

Παππά, Ντούλε, Κίτσιο, Αγγέλη, Μάρτο και Τάβο, 

σε φωτομοντάζ - κοινή φωτογραφία.

Σκέφτηκα ότι έτσι κάλυπτα καλύτερα το πολιτικό περιεχόμενό τους.

Περνούσα καλύτερα το πολιτικό μήνυμα…

Ερέθισα άθελα, όμως, ορισμένους αναγνώστες μου.

Τους εκνεύρισα.

Ένας - δεν αναφέρω τ’ όνομά του λόγω έλλειψης συγκατάθεσης - εξ’ ονόματος συγκεκριμένης ομάδας, μου στέλνει - σε γραπτό μήνυμα - το παράπονο:

«Πρωτότυπη η πρωτοβουλία σας, κύριε Γ.Μ….., αυτή του καφέ, της συνάντησης με τους πολιτικούς μας στο σπίτι σας. Να συνομιλούσατε για την κατάντια του τόπου μας. 

Όμως στις έξη επιλεγμένες πολιτικές φάτσες που αναρτείτε συνέχεια, μας βρίσκετε απέναντι.

Πετάτε τις πέντε φάτσες σε κάλαθο αχρήστων και ασχοληθείτε μόνο με αυτή του Λεωνίδα Παππά. 

Αυτός είναι Πρόεδρος της Ομόνοιας και φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη. 

Πρέπει να βάλει στο χώρο μας τάξη...

Πιάστε το βόδι από τα κέρατα δυνατά κι όχι από την ουρά…».

Το μήνυμα αυτό με έβαλε σε σκέψη:

Τα ίδια ζητάει η πλειοψηφία της Βορειοηπειρωτικής κοινωνίας. Να λυθεί εδώ και τώρα το κρίσιμο ζήτημα του περίεργου γρίφου: 

Ομόνοια (παύλα) ΚΕΑΔ. 

Και ν’ αναβαθμιστεί επειγόντως η Εθνική μας Οργάνωση σε Εθνικό Κόμμα… Αφού μέχρι στιγμής είναι οργάνωση, δομή του ΚΕΑΔ.

Αλλά ο Λεωνίδας σιωπά. Μάλλον κρύβεται.

Αφού δε βγαίνει να ανακοινώσει με γενναιότητα το επόμενο βήμα, τη δρομολόγηση ραγδαίων εξελίξεων, ας παραιτηθεί.

Ο τόπος είναι κατακουρασμένος, καταπιεσμένος, ταπεινωμένος, αγανακτισμένος..., δεν αντέχει πλέον, δεν επιτρέπει καμιά χρονοτριβή.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/07/2016






        


  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...