Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΣΕ ΑΛΛΟΕΘΝΕΊΣ, ΠΟΥΛΑΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ…

(…Συμπατριώτη μου! Παρόλο που θα προσπαθήσω ν’ αγγίξω μαλακά ανοιγμένη πληγή, πάλι θα ερεθιστεί και θα πονέσεις).
Έχω υπόψη το ρητό: «Όποιος πουλάει χάνει, όποιος αγοράζει κερδίζει». Αυτό για απλές πράξεις αγοραπωλησίας.
Για το συμφέρον σου.
Για το κοινό συμφέρον, είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα.
Όταν είσαι Μειονοτικός και πουλάς γης - χωράφι σε αλλοεθνή, τότε πουλάς πολλαπλά.
Πρόσεχε, συμπατριώτη μου! Μετρήσου καλά! Πουλάς ένα κομμάτι της Πατρίδας σου. Την ίδια την Πατρίδα σου.
Παραβιάζεις από μόνος σου ιερούς κανόνες. Τη Σύμβαση - Πλαίσιο. Που σου παρέχει προστασία. Σου κατοχυρώνει δικαιώματα σαν Εθνική Μειονότητα.
Στο Γεωργουτσάτι, - λένε - παλιά πούλησε κάποιος το χωράφι του σε αλλοεθνή. - Τότε που δεν πουλούσε κανείς γης. Παρ’ όλη τη φτώχεια, ως το γόνα, μόνο αγόραζε -. Το χωριό τον αποκήρυξε. Τον σημάδεψε.
Συνοδεύει το στίγμα αυτό στη ζωή τις γενιές με τη σειρά.
Δεν φεύγει με τίποτα.
Σήμερα έγινε πια της μόδας. Με άνεση ορισμένοι πουλάν οικόπεδο, σπίτι, επιχείρηση, χωράφι…, σε αλλοεθνή. Κι ο γείτονας, ο συγχωριανός, ο συμπατριώτης, ακόμα και η Επαρχία, η Εθνική μας Οργάνωση, το Εθνικό Κέντρο που λέγεται Ελλάδα, αμελούν.
Αδιαφορούν.
Σαν να ‘ναι ασήμαντο το γεγονός. Περνάει απαρατήρητο.
Μάλιστα ορισμένοι έπαρχοί μας - εκλεκτά πρόσωπα - πούλησαν σε αλλοεθνείς οικόπεδα. Και το περίεργο;! Προωθούνται πάλι από τους πολιτικούς μας φορείς. Κι από τον κόσμο μας πάλι ψηφίζονται.
Στην Ξάνθη και Κομοτηνή, συμβαίνει το αντίθετο. Εκεί αγοράζουν, δεν πουλούν. Η μάνα τους, με τον τρόπο της, τους μουσουλμάνους τους βοηθάει…
Τους προσφέρει χείρας βοήθεια.
Αντί να μιμηθούν το καλό παράδειγμα του Γιώργου Λύτη και Χρήστου Τσέκα στη Δερβιτσάνη, που γέμισαν τα χωράφια τους με ροδιές, του Νίκου Νίκα στη Λιούγκαρη, που επεκτείνει συνέχεια τον τεράστιο αμπελώνα, του Σωτήρη Ράφτη στο Ζερβάτι, που καλλιεργεί λογής - λογιών γεωργικά φυτά…, ζηλεύουν νοσηρά και ακολουθούν την καταστροφική πρακτική δικών μας ανθρώπων, που πουλάν ότι δεν πουλιέται, ούτε με το χρυσάφι όλου του κόσμου, σε χώρο μιας Μειονότητας.
Την πολύτιμη γης. Σε στιγμή που πρέπει να προσέχει κανείς παρά πολύ ακόμα και την ενοικίαση…
Συρρικνώνοντας έτσι την μικρή μας Πατρίδα. Στενεύοντας το σύνορο. Ότι χειρότερο φαντάζεσαι.
Οι μεσίτες καταστροφείς - δικοί μας και ξένοι - γυροφέρνουν στην πιάτσα του παζαρέματος. Δίνουν και παίρνουν. Με ιδιώτες και με επί τούτου συγκροτημένη ανώνυμη εταιρία στην Πρωτεύουσα, για εκμετάλλευση της γης. Με το βλέμμα αποκλειστικά στραμμένο στα χωράφια μας Με τιμές που προκαλούν, που ξεμυαλίζουν, που τρελαίνουν…
Βγάζουν ορισμένοι έτσι στο σφυρί τον τόπο μας. Μαζί με τα οστά των προγόνων μας. Έναντι παχουλής αμοιβής.
Η Πατρίδα δεν παζαρεύεται.
Βάλτε το καλά στο νου!
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
17/04/2014
(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.