Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

“ΣΟΥ ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΤΟΥΦΕΚΙ...”

Μετά απ’ την επίσκεψη στην αρχαία Αντιγόνεια,

με τα παράξενα μιας άλλης εποχής,

τον Πύρρο, τα κάστρα, τις εκστρατείες, τα στενά και τα στρατηγικά νευραλγικά σημεία,

σταθμός μας είναι μια στάνη προβάτων.


Μόνο λίγα μέτρα έξω από τον μουσειακό χώρο.


Περίεργο...

...όταν πήραμε στα χέρια την αγκλίτσα και επιχειρήσαμε να τραβήξουμε μια φωτογραφία μέσα σε καρδάρια, σε κάπες, σε κυπροκούδουνα, σε καλύβα ... για ανάμνηση,


ένας από τους δύο βοσκούς, αφού γνωριστήκαμε, μας λέει:


“Γιώργο την αγκλίτσα που κρατάς εσύ, μου την κέντησε ο συγχωρεμένος συγχωριανός σου, ο Μήτρος Ξέρρας, ενώ αυτή που κρατάει ο Παντελής, την κέντησε ο Γιάννης...".


Πατέρας και γιος - που σου έφτιαχναν τουφέκι.

Που συνεννοούνταν άριστα με το μέταλλο....

Οι δύο πέρασαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους μέσα σε κάτεργα, σε φυλακές...


Συνέβηκε αυτό το γεγονός λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση στον “Αντίλογο” του κειμένου μου με τίτλο:

“Δεν είμαι φιλέλληνας, Έλληνας είμαι”.


Αφιερωμένο αποκλειστικά στο Μήτρο.


Ένα κείμενο δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένο .


Συνέχεια εμπλουτίζεται ...


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
27/07/2016


  



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...